Κατά τον Deleuze «το να εισχωρήσει κανείς μσα στο ίδιο το συμβάν και τον συντονισμό με το ιδιαίτερό του γιγνεσθαι», αφορά στη φιλοσοφική σκέψη καθ' αυτήν. Με οδηγητικό νήμα τον Οιδίποδα του Σοφοκλέους και το τραγικό της ύπαρξής του, γίνεται μια φιλοσοφική -και όχι μόνο αναζήτηση σχετική και με τον διάλογο που προκαλεί η μετατόπιση του γνωσιολογικού ερωτήματος. (Διατρέχονται σχεδόν όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα που διαμορφώθηκαν από τη διαφορετική εξήγηση που δίνουν στο πρόβλημα της πηγής της γνώσης, εάν δηλαδή ή γνώση προέρχεται από την εμπειρία ή τη νόηση.) Επίσης μελετάται ιστορικά ο φιλοσοφικός  προσδιοριαμός της Αλήθειας ξεκινώντας από την οντολογική προτεραιότητα του αντικειμένου που ενεργοποιεί τη σκέψη -του πράγματος (την πραγματικότητα δεν τη συγκροτεί η σκέψη), προς τα ίχνη του αντικειμένου που διαμορφώνεται από το cogito και εν τέλει από το υπερβατολογικό υποκείμενο που επωμίζεται το βαρος της Αλήθειας της γνώσης, μέχρι το διαγραμμένο υποκείμενο $ του ασυνείδητου της ψυχανάλυσης.