Το να προσπαθείς να γράψεις ένα ερευνητικό κείμενο σε σχέση με τον Νικόλα Άσιμο είναι σαν ιδέα και μόνο περίεργη και οξύμωρη ειδικά εφόσον αντιληφθείς έστω και επιδερμικά – επιφανειακά για ποιον μιλάς. Αφού αντιληφθείς το οξύμωρο του θέματος, πρέπει να χωνέψεις τις αντιφάσεις στις οποίες θα πέσεις, μια κατάσταση που η έναρξη της σηματοδοτείται από την εκφώνηση και μόνο της ιδέας «να κάνουμε μια εργασία για τον Άσιμο!».
«Εσύ που με αγοράζεις με σκοτώνεις, αλλά πρώτα σκότωσες τον εαυτό σου» αναφέρει στο βιβλίο του , με τίτλο «αναζητώντας Κροκανθρώπους». Ο άνθρωπος που οφείλει να δρα δεν μπορεί να ξαποσταίνει διαβάζοντας και γράφοντας για πολύ. Η καταγραφή του παρελθόντος είναι η καταγραφή του θανάτου. Αυτά που διαπραγματευόμαστε σε ένα γραπτό κείμενο εκπορεύονται από προηγούμενες εμπειρίες, οι οποίες έχουν παρέλθει τελειωτικά και δεν πρόκειται να επαναληφθούν. Μήπως αυτό δεν θα κάνω κι εγώ σε αυτή την εργασία; Τουλάχιστον θα το προσπαθήσω αντισυμβατικά. Το κείμενο θα εκφράσει τις δικές μου ερμηνείες πάνω στη ζωή και στο έργο του Νικόλα Άσιμου, αλλά εσύ που θα τη διαβάσεις μην μείνεις σε αυτήν. «Όποιος αγοράζει βιβλία και μένει σε αυτά είναι ηλίθιος» λέει ο Άσιμος. Όποιος διαβάζει εργασίες και μένει σε αυτές, το ίδιο, θα προσθέσω. Αν η εμπειρία του διαβάσματος, αυτή η χοντρόπετση επιδερμίδα της ζωής από την οποία λείπει η ένταση του συναισθήματος, δεν αποτελέσει το έναυσμα για καινούργια δράση, τότε συγνώμη, αλλά ναι … Αν δεν είναι θάνατος είναι χαμένη ζωή που ισοδυναμεί με θάνατο.
Writing a research paper on Nikolas Asimos is, in itself, a strange and paradoxical endeavor—especially when you begin to grasp, even superficially, the nature of the man you're studying. Once you recognize the contradictions inherent in the subject, you must also come to terms with the ones you’ll inevitably encounter. This process begins the moment the idea "let's do a project on Asimos!" is spoken aloud.
"You who buy me are killing me, but first, you killed yourself," he writes in Searching for the Crock-People. A person who must act cannot linger long in the realm of reading and writing. The act of recording the past is, in a way, the act of recording death. What we document in writing draws from experiences that have definitively passed and will never return. Isn't that what I’m about to do in this paper? At the very least, I’ll try to approach it unconventionally.
This text reflects my personal interpretations of the life and work of Nikolas Asimos, but to the reader: don’t stop at my words. "Anyone who buys books and gets stuck in them is a fool," Asimos says. The same applies to those who read papers and let them define their understanding. If the act of reading—this thick, unfeeling surface of life that lacks the intensity of direct experience—doesn’t ignite fresh action, then, forgive me, but yes... If it’s not death itself, it's a wasted life, which amounts to the same thing.
