Η παρούσα διπλωματική εργασία μελετά τον πολυδιάστατο ρόλο του doodling(σκαρίφημα) στο πεδίο του πολιτισμού και των σύγχρονων πολιτιστικών οργανισμών, εστιάζοντας ως μελέτη περίπτωσης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Παρουσιάζεται μια επισκόπηση της ιστορικής εξέλιξης του doodling(σκαρίφημα) ως μορφή τέχνης και διερευνάται εαν το κοινό θεωρεί το σκαρίφημα ως μια μορφή σύγχρονης Τέχνης. Παράλληλα, εξετάζεται η σχέση του doodling με την επικοινωνιακή πολιτική και τις κοινωνικο-πολιτιστικές και εκπαιδευτικές λειτουργίες των πολιτιστικών ιδρυμάτων, ενώ αναδεικνύονται οι ψυχοθεραπευτικές ιδιότητές του και η δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής του ως ψυχοθεραπευτικό εργαλείο. Η μελέτη βασίστηκε τόσο στην ελληνική όσο και τη διεθνή βιβλιογραφία. Τα εμπειρικά δεδομένα συλλέχθησαν μέσω ηλεκτρονικού ερωτηματολογίου και συνεντεύξεων με ειδικούς από τον πολιτιστικό, εκπαιδευτικό και ψυχολογικό τομέα. Τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη δυνατότητα του doodling(σκαρίφημα) να χρησιμεύσει ως ευέλικτο εργαλείο σε πολιτιστικά ιδρύματα, ενισχύοντας τη συμμετοχή των επισκεπτών, τις εκπαιδευτικές εμπειρίες και τις θεραπευτικές παρεμβάσεις. Αναδεικνύοντας τις διάφορες διαστάσεις του σκαριφήματος και το σημαντικό αντίκτυπό του στις λειτουργίες και την προβολή των πολιτιστικών ιδρυμάτων, η έρευνα συμβάλλει στη βαθύτερη κατανόηση της πολύπτυχης φύσης του και της πιθανής επίδρασής του στα σύγχρονα πολιτιστικά περιβάλλοντα συνηγορώντας για την ευρύτερη αναγνώριση και ένταξή του στον πολιτιστικό τομέα.

This thesis studies the multidimensional role of doodling in the field of culture and contemporary cultural organizations, focusing as a case study on the Museum of Cycladic Art and the National Museum of Contemporary Art. An overview of the historical development of doodling as an art form is presented and whether the public considers doodling as a contemporary art form is explored. At the same time, the relationship of doodling with communication policy and the socio-cultural and educational functions of cultural institutions is examined, while its psychotherapeutic properties and the possibility of its practical application as psychotherapeutic tool are highlighted. The study was based on both greek and international literature. Empirical data were collected through an electronic questionnaire and interviews with experts from the cultural, educational and psychological fields. The findings highlight the potential of doodling to serve as a versatile tool in cultural institutions, enhancing visitor engagement, educational experiences and therapeutic interventions. By highlighting the various dimensions of doodling and its significant impact on the operations and visibility of cultural institutions, the research contributes to a deeper understanding of its multifaceted nature and potential impact in contemporary cultural environments, supporting its wider recognition and inclusion in the cultural field.