Το ελληνικό τοπίο, το οποίο εξελίσσεται και μεταμορφώνεται από ανθρώπινες δραστηριότητες και φυσικά φαινόμενα, αντικατοπτρίζει την αργή και σταδιακή συσσώρευση μικρών παρεμβάσεων. Από τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, η αστικοποίηση και ο τουρισμός άρχισαν να αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του και οδήγησαν στην απώλεια των μοναδικών χαρακτηριστικών του, φαινόμενο γνωστό ως «τουριστικό παράδοξο».

Η νομοθετική προσέγγιση για την προστασία του τοπίου και την οργάνωση του τουρισμού στην Ελλάδα είναι ανεπαρκής, με την προστασία του τοπίου να μην έχει ενταχθεί ακόμα στην εθνική πολιτική. Η έλλειψη αποτελεσματικών εργαλείων ελέγχου της εκτός σχεδίου δόμησης έχει οδηγήσει σε άναρχη και αλόγιστη κατανάλωση αδόμητου χώρου. Η εφαρμογή του μέτρου των Περιοχών Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (ΠΟΤΑ), έγινε με σκοπό την αποτροπή των φαινομένων αυτών. Το Costa Navarino στην Μεσσηνία αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα όπου το μέτρο εφαρμόστηκε, με στόχο την ένταξη της περιοχής στον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη ως βιώσιμο προορισμό.

Ωστόσο, η μαζική τουριστική ανάπτυξη προκαλεί αλλοιώσεις στην εικόνα του τοπίου, λόγω της αύξηση της δόμησης και της τουριστικής δραστηριότητας, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο την ταυτότητα των τοπίων. Η ανάγκη για βιώσιμη ανάπτυξη και προστασία του τοπίου καθίσταται κρίσιμη, με προτάσεις για νομοθετικές ρυθμίσεις που στοχεύουν στην πρόληψη και αντιμετώπιση των αρνητικών επιπτώσεων των τουριστικών υποδομών μεγάλης κλίμακας. Για την επίτευξη βιώσιμης ανάπτυξης, απαιτείται μια συνολική και συνεκτική πολιτική που να λαμβάνει υπόψη τα τοπικά χαρακτηριστικά και τις ανάγκες κάθε περιοχής. Η προστασία και διαχείριση του τοπίου πρέπει να ενσωματωθούν στο νομοθετικό πλαίσιο, με μέτρα που θα προστατεύουν την εικόνα και την ταυτότητα του τοπίου από την άναρχη τουριστική ανάπτυξη. Η μελέτη επισημαίνει την ανάγκη για περαιτέρω έρευνα και τη δημιουργία ενός εθνικού σχεδίου βιώσιμης ανάπτυξης, που εναρμονίζει την τουριστική δραστηριότητα με τη διατήρηση του τοπίου και των φυσικών πόρων.

Τhe Greek landscape, evolving and transforming through human activities and natural phenomena, reflects the slow and gradual accumulation of small interventions. Since the 1960s and 1970s, urbanization and tourism have begun to alter its characteristics, leading to the loss of its unique features, known as the "tourist paradox."

The legislative approach to landscape protection and tourism organization in Greece is inadequate, with landscape protection not yet integrated into national policy. The lack of effective control tools for unplanned construction has led to chaotic and irrational consumption of undeveloped land. The implementation of the Integrated Tourist Development Zones (ITDZ) was aimed at preventing these phenomena. Costa Navarino in Messinia is an example where the measure was applied, aiming to integrate the area into the global tourism map as a sustainable destination.

However, mass tourism development causes distortions in the landscape due to increased construction and tourist activity, endangering the identity of the landscapes. The need for sustainable development and landscape protection becomes critical, with proposals for legislative regulations aimed at preventing and addressing the negative impacts of large-scale tourism infrastructure. Achieving sustainable development requires a comprehensive and coherent policy that takes into account the local characteristics and needs of each region. Landscape protection and management must be incorporated into the legislative framework, with measures that protect the image and identity of the landscape from uncontrolled tourism development.

The study highlights the need for further research and the creation of a national sustainable development plan that harmonizes tourism activity with landscape conservation and natural resource preservation.