Εισαγωγή: Οι ευεργετικές επιδράσεις της μουσικοθεραπείας στη φροντίδα υγείας είναι πλέον ευρέως αναγνωρισμένες. Οι παρεμβάσεις που βασίζονται στη μουσική, έχει δειχθεί ότι μειώνουν σημαντικά το άγχος και τον πόνο των ασθενών κατά τη διάρκεια των διαγνωστικών διαδικασιών και της νοσηλείας, βελτιώνουν την ψυχική κατάσταση και την αυτοεκτίμηση, μειώνουν τα συμπτώματα κατάθλιψης, διεγείρουν προσαρμοστικές στρατηγικές διαχείρισης και βελτιώνουν την ποιότητα ζωής στους πάσχοντες.

Σκοπός: Ο κύριος σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση της επίγνωσης των νοσηλευτών για την χρήση της μουσικοθεραπείας στις υπηρεσίες υγείας.

Υλικό και Μέθοδος: Διεξήχθη συγχρονική, ποσοτική μελέτη σε δείγμα 130 νοσηλευτών από ιδιωτικές και δημόσιες κλινικές της περιοχής της Αθήνας. Το ερευνητικό εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ερωτηματολόγιο «Use of Music Therapy Questiοnnaire» (UMTQ). Για την στατιστική ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε το στατιστικό πρόγραμμα SPSS ver 25.0.

Αποτελέσματα: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας οι νοσηλευτές έχουν αρκετά υψηλό επίπεδο θεωρητικής γνώσης για την ευεργετική χρήση της μουσικοθεραπείας και είναι γνώστες των ερευνών που υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητά της. Σε λιγότερο καλό επίπεδο φαίνεται πως είναι οι πιο συγκεκριμένες γνώσεις για την εφαρμογή της μουσικοθεραπείας και ειδικότερα στη διαχείριση του άγχους και του πόνου, ενώ με δεδομένο ότι ένα ποσοστό των συμμετεχόντων (15%) δηλώνουν ότι έχουν χρησιμοποιήσει τη μουσικοθεραπεία στην εργασία τους, είναι πιθανό να ταυτίζουν τη μουσικοθεραπεία με τη μουσική ακρόαση. Ως προς τη στάση και την πρόθεση για χρήση της μουσικοθεραπείας στη νοσηλευτική πράξη, οι θετικότερες αντιδράσεις εκφράστηκαν σε σχέση με την εφαρμογή της στη διαχείριση του άγχους, ενώ σχετικά χαμηλές τιμές είχε ο υποκειμενικός κοινωνικός κανόνας (κατά πόσο οι σημαντικοί άλλοι θα ενθάρρυναν τη χρήση της μουσικοθεραπείας). Οι γυναίκες έτειναν να θεωρούν τη χρήση της μουσικής σύμφωνη με τη δεοντολογία του επαγγέλματός τους περισσότερο απ’ ό,τι οι άνδρες και η διαφορά αυτή ήταν στατιστικά σημαντική (p=0.045). Τα άτομα άνω των 50 ετών είχαν θετικότερη στάση προς τη μουσικοθεραπεία σε σχέση με τους νεότερους συναδέλφους τους (p<0.05). Οι συμμετέχοντες με υψηλότερο εκπαιδευτικό επίπεδο, εξέφρασαν λιγότερο θετική στάση, ενώ οι προϊστάμενοι εμφάνισαν θετικότερη στάση απ’ ό,τι οι νοσηλευτές και οι διευθυντές (p<0.05). Επίσης. θετικότερη στάση προς τη χρήση της μουσικής στη διαχείριση του πόνου εξέφρασαν οι συμμετέχοντες που απασχολούνταν στη μακροχρόνια περίθαλψη, σε σύγκριση με εκείνους που απασχολούνταν στην επείγουσα περίθαλψη και την αποκατάσταση (p=0.006).

Συμπεράσματα: Το νοσηλευτικό προσωπικό διαθέτει ορισμένες γνώσεις σχετικά με τη χρήση της μουσικοθεραπείας ως μια βοηθητική μέθοδο που συμπληρώνει τη θεραπεία, αλλά όχι και επαρκή γνώση του τρόπου εφαρμογής και της λειτουργίας της. Με δεδομένες τις θετικές στάσεις των περισσότερων συμμετεχόντων προς τη μουσικοθεραπεία, η περαιτέρω ευαισθητοποίηση και εκπαίδευσή τους σε μουσικοθεραπευτικές τεχνικές, θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στην παροχή ποιοτικής φροντίδας υγείας.

Introduction: The beneficial effects of music therapy on health care are now widely recognized. Music-based interventions have been shown to significantly reduce patients' anxiety and pain during diagnostic procedures and hospitalization, improve mental status and self-esteem, reduce depressive symptoms, stimulate adaptive management strategies, and improve quality of care. of life to the sufferers.

Purpose: The main purpose of this work is to investigate the awareness of nurses about the use of music therapy in health services.

Material and Method: A cross-sectional, quantitative study was conducted on a sample of 130 nurses from private and public clinics in the Athens area. The research tool used was the Use of Music Therapy Questionnaire (UMTQ). The statistical program SPSS ver 25.0 was used for the statistical analysis of the data.

Results: According to the results of the research, nurses have a fairly high level of theoretical knowledge about the beneficial use of music therapy and are aware of the research supporting its effectiveness. At a less good level, it seems to be the most specific knowledge about the application of music therapy and in particular in the management of anxiety and pain, while given that a percentage of the participants (15%) declare that they have used music therapy in their work, it is possible to equate music therapy with listening to music. Regarding the attitude and intention to use music therapy in nursing practice, the most positive reactions were expressed in relation to its application in stress management, while the subjective social norm (whether significant others would encourage the use of music therapy) had relatively low values. Women tended to consider the use of music in accordance with the ethics of their profession more than men and this difference was statistically significant (p=0.045). People over 50 years of age had a more positive attitude towards music therapy than their younger colleagues (p<0.05). Participants with a higher educational level expressed a less positive attitude, while supervisors showed a more positive attitude than nurses and managers (p<0.05). Also. more positive attitudes towards the use of music in pain management were expressed by participants employed in long-term care, compared to those employed in acute care and rehabilitation (p=0.006).

Conclusions: Nursing staff have some knowledge about the use of music therapy as an adjunctive method to complement therapy, but not sufficient knowledge of how it is applied and how it works. Given the positive attitudes of most participants towards music therapy, their further awareness and training in music therapy techniques could contribute significantly to the provision of quality health care.