Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται και αξιολογεί το νομοθετικό πλαίσιο των δημοσίων συμβάσεων στην Ελλάδα σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση , το οποίο εξελίσσεται συνεχώς ΄ώστε να ανταπεξέρχεται στις συνεχώς μεταβαλλόμενες εξελίξεις. Οι δημόσιες συμβάσεις αποτελούν το 20% της οικονομικής δραστηριότητας των κρατών μελών, το οποίο σημαίνει ότι είναι ένας από τους πιο σημαντικούς τομείς της οικονομίας. Η βιωσιμότητα αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής και εκφράζεται συνεχώς από τις Οδηγίες που εκδίδει η ένωση ώστε αυτή να γίνεται με κοινωνικά και περιβαλλοντικά κριτήρια.
Στην Ελλάδα η νομοθεσία μέχρι πριν τον N.4412/2016 ήταν απαρχαιωμένη και μη ενιαία με αποτέλεσμα να μην είναι ξεκάθαρες οι διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσουν οι αναθέτουσες αρχές. Η πρώτη προσπάθεια ενοποίησης και εναρμόνισης με το ενωσιακό δίκαιο έγινε με τον N.4281/2014, ο οποίος δεν εφαρμόστηκε ποτέ λόγω αλλαγής του ευρωπαϊκού πλαισίου. Έτσι, γεννήθηκε ο N.4412 το 2016, ο οποίος ενσωμάτωσε τις νέες Οδηγίες 2014/23/EE, 2014/24/EE και 2014/25/EE και αποτέλεσε κύριο μεταρρυθμιστικό σημείο αναφοράς για τις δημόσιες συμβάσεις. Αργότερα, οι νόμοι 4782/2021 και 4912/2022 αποτελέσαν τις κύριες τροποποιήσεις, οι οποίες έφεραν την Ελλάδα στην ψηφιακή εποχή και αντικατέστησαν πολλά άρθρα του νόμου. Βέβαια, το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τις δημόσιες συμβάσεις πρέπει να συμμορφώνεται πλήρως με τις θεμελιώδης αρχές της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου όπως είναι οι αρχές της ίσης μεταχείρισης, της διαφάνειας, της αντικειμενικότητας, της αναλογικότητας κ.τ.λ. Οι αναθέτουσες αρχές επιλέγουν τα κατάλληλα είδη και διαδικασίες δημοσίων συμβάσεων ώστε να πετυχαίνουν
την ολοκλήρωση της δημόσιας σύμβασης με το ελάχιστο κόστος στο χρονοδιάγραμμα και με τους όρους που θέτουν. Βέβαια, επειδή πρόκειται για μια περίπλοκη διαδικασία, η
τροποποίηση της σύμβασης είναι αναγκαία ώστε να διορθωθούν σφάλματα και παραλείψεις της μελέτης ή να προσαρμοστούν τα οικονομικά δεδομένα στις μεταβαλλόμενες συνθήκες της οικονομίας. Η τεχνολογική πρόοδος και η εξέλιξη της ευρωπαϊκής κοινωνίας σε συνδυασμό με τις γεωπολιτικές συγκρούσεις, τις διαταραχές της εφοδιαστικής αλυσίδας και τον πληθωρισμό απαιτούν την πλήρη παρακολούθηση καταγραφή που φέρουν με την σειρά τους τις τροποποιήσεις στο νομοθετικό πλαίσιο.

The thesis focuses on the legislation of public contracts in Greece. Public procurements are the one the most important sectors and represent 15%-20% of economic management in European Union. The main purpose of European Union is sustainability and economic growth with environmentally friendly criteria, focusing on technological progress and social welfare.
Greek legislation which defines public contracts has been gone through a lot of reforms with reference point the Law with number 4412 being in effect since 2016. This Law incorporates all the EU Guidelines thus creating a single framework for public contracts. We have to notice that the first complete legislation was the law 4281 which was enacted in 2014 but has never been implemented. The main reforms were the law 4782/2021 and law 4912/2022.
The fundamental principles of EU governing public procurement are the mandatory publicity and transparency, the principle of equal treatment, objectivity etc. The types and procedures of public contracts shape the deadlines, their application limits while allowing the public contracting authorities to choose the ideal type of public contract. More specifically, the contracting authorities should act according to the law in order to choose the procedures and evaluating forms for the final declaration of the contractor.
Public contract is a dynamic sector also affected by external factors such as inflation,
geopolitical conflicts and chain supply disruptions. Technological progress and the
development of European society in combination with above factors make it necessary to constant legislation reforms.