Η αναπηρία απασχολεί πολύ σημαντικό μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού και για τον λόγο αυτόν, απασχολεί σημαντικά και την επιστημονική κοινότητα. Μία από τις μορφές αναπηρίας είναι η κινητική, η οποία δεν επιτρέπει στο άτομο να απολαμβάνει υψηλά επίπεδα αυτονομίας και να έχει τη λειτουργικότητα που χρειάζεται για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. Τα άτομα με κινητική αναπηρία αντιμετωπίζουν δυσκολίες οι οποίες δύνανται να επηρεάζουν αρνητικά και την ψυχική τους υγεία και την ποιότητα της ζωής τους.

Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν να διερευνήσει το επίπεδο της ψυχικής υγείας και την ποιότητα της ζωής των ατόμων με κινητική αναπηρία, καθώς και τη σχέση που υπάρχει μεταξύ των δύο αυτών μεταβλητών. Για την επίτευξη του σκοπού πραγματοποιήθηκε ποσοτική έρευνα σε 80 άτομα με κινητική αναπηρία, με τη χρήση ερωτηματολογίου, που περιείχαν την κλίμακα DASS 21 και την κλίμακα SF36.

Ο μέσος όρος της συμπτωματολογίας κατάθλιψης είναι ίσος με 11.0 (SD = 3.1), o μέσος όρος της συμπτωματολογίας στρες είναι ίσος με 12.6 (SD = 3.2) και μέσος όρος της συμπτωματολογίας άγχους είναι ίσος με 7.6 (SD = 3.3). Ακόμη, διαπιστώθηκε πως τα άτομα με κινητική αναπηρία έχουν ένα μέτριο επίπεδο ποιότητας ζωής στις διαστάσεις που αφορούν το σωματικό πόνο (ΜΟ = 47.2, SD = 10.0), την ενέργεια/ κόπωση (ΜΟ = 48.9, SD = 13.4), τη γενική υγεία (ΜΟ = 55.8, SD = 14.3) και την συναισθηματική ευεξία (MO = 58.0, SD = 11.5) και ένα ικανοποιητικό επίπεδο ποιότητας ζωής στις διαστάσεις που αφορούν τη φυσική (σωματική) λειτουργικότητα (ΜΟ = 69.5, SD = 27.3), το σωματικό ρόλο (ΜΟ = 61.9, SD = 23.1), το συναισθηματικό ρόλο (ΜΟ = 63.8, SD = 23.4) και την κοινωνική λειτουργικότητα (MO = 66.4, SD = 19.4). Τέλος, διαπιστώθηκε πως η αυξημένη συμπτωματολογία της κατάθλιψης σχετίζεται με χειρότερη ποιότητα ζωής αναφορικά με το σωματικό πόνο και χειρότερη ποιότητα ζωής αναφορικά με την κόπωση που αισθάνονται και πως η συμπτωματολογία του άγχους σχετίζεται σημαντικά με τη διάσταση του σωματικού πόνου (r = -0.230,  p = 0.040).

Τα παραπάνω ευρήματα δείχνουν πως οι αρμόδιοι φορείς ψυχικής υγείας και τα σωματεία κινητικής αναπηρίας, πρέπει να επενδύσουν σε ενέργειες που θα βελτιώσουν την ψυχική υγεία των ατόμων με κινητική αναπηρία και την ποιότητα της ζωής τους. Οι ενέργειες αυτές πρέπει να εστιάζουν στην ψυχολογική τους στήριξη και την αύξηση της αυτονομίας τους.Ω

Disability is an issue of concern for a significant part of the world's population, and that is the reason why it also attracts great attention from the scientific community. Mobility impairment is a form of disability that does not allow an individual to enjoy high levels of autonomy and functionality, which are essential, in order for the individual to be able to serve their own needs. Individuals with mobility impairment face difficulties that may adversely affect their mental health and quality of life.

The aim of this assignment was to investigate the level of mental health and quality of life of individuals with mobility impairment, as well as the correlation that exists between these two variables. In order to reach this aim, a quantitative survey was conducted on 80 people with mobility impairment, by using a questionnaire that contained the DASS 21 scale and the SF36 scale.

The mean of depression symptomatology is 11.0 (SD = 3.1), the mean of stress symptomatology is 12.6 (SD = 3.2), and the mean of anxiety symptomatology is 7.6 (SD = 3.3). Furthermore, it was found out that individuals with mobility impairment experience a moderate level of quality of life in dimensions that refer to physical pain (M = 47.2, SD = 10.0), energy/ fatigue (M = 48.9, SD = 13.4), general health (M = 55.8, SD = 14.3), and emotional well-being (M = 58.0, SD = 11.5), and a satisfactory level of quality of life in dimensions that refer to physical (body) functioning (M = 69.5, SD = 27.3), physical role (M = 61.9, SD = 23.1), emotional role (M = 63.8, SD = 23.4), and social functioning (M = 66.4, SD = 19.4). Finally, it was found out that an increased symptomatology of depression is associated with worse quality of life, in terms of physical pain, and worse quality of life, in terms of the fatigue they feel, and that the symptomatology of anxiety is significantly correlated to the dimension of physical pain (r = -0.230,  p = 0.040).

The above findings show that the organizations responsible for mental health, along with associations for mobility impairment, should invest in activities and actions that will improve the mental health of individuals with mobility impairment, as well as the quality of life of those individuals. These activities and actions should focus on providing psychological support and increasing the autonomy of those individuals.

Keywords: Mobility impairment, mental health, quality of life, autonomy, mental support