Η αλληλεπίδραση μεταξύ εργασιακής ικανοποίησης, επαγγελματικής εξουθένωσης και εργασιακού στρες είναι μια κρίσιμη δυναμική τόσο στις δημόσιες όσο και στις ιδιωτικές μονάδες υγειονομικής περίθαλψης στην Ελλάδα. Η εργασιακή ικανοποίηση, που αντικατοπτρίζει την ικανοποίηση ενός εργαζομένου με την εργασία του, συνδέεται στενά με τη συνολική ευημερία και την απόδοσή του. Ωστόσο, όταν οι απαιτήσεις εργασίας υπερβαίνουν τους πόρους, μπορεί να οδηγήσει σε εξάντληση—μια κατάσταση συναισθηματικής εξάντλησης, αποπροσωποποίησης και μειωμένης προσωπικής ολοκλήρωσης. Αυτό συχνά προκύπτει από το χρόνιο εργασιακό άγχος, το οποίο είναι διαδεδομένο σε περιβάλλοντα υγειονομικής περίθαλψης λόγω του περιβάλλοντος υψηλής πίεσης, των απαιτητικών αναγκών φροντίδας των ασθενών και των οργανωτικών προκλήσεων. Στην Ελλάδα, ενώ τόσο οι δημόσιες όσο και οι ιδιωτικές μονάδες υγειονομικής περίθαλψης αντιμετωπίζουν παρόμοιους στρεσογόνους παράγοντες, μπορεί να υπάρχουν διαφορές στον τρόπο εκδήλωσης και διαχείρισής τους. Οι δημόσιες μονάδες υγειονομικής περίθαλψης ενδέχεται να αντιμετωπίσουν πρόσθετους στρεσογόνους παράγοντες, όπως περιορισμούς πόρων, γραφειοκρατικά εμπόδια και υποστελέχωση, που μπορεί να επιδεινώσουν τη δυσαρέσκεια και την εξουθένωση των εργαζομένων. Αντίθετα, οι ιδιωτικές μονάδες υγειονομικής περίθαλψης μπορεί να αντιμετωπίσουν διαφορετικούς στρεσογόνους παράγοντες που σχετίζονται με στόχους με γνώμονα το κέρδος, τον έντονο ανταγωνισμό και τις υψηλές προσδοκίες των ασθενών για την ποιότητα των υπηρεσιών. Η κατανόηση αυτών των αποχρώσεων είναι απαραίτητη για την εφαρμογή προσαρμοσμένων στρατηγικών για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της εργασιακής ικανοποίησης, της επαγγελματικής εξουθένωσης και του εργασιακού άγχους τόσο σε δημόσιους όσο και σε ιδιωτικούς χώρους υγειονομικής περίθαλψης στην Ελλάδα. Στο πλαίσιο αυτό, η παρούσα έρευνα διενεργήθηκε σε δείγμα 176 εργαζομένων δημοσίων και ιδιωτικών μονάδων υγείας. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως δεν υπάρχει στατιστικά σημαντική διαφοροποίηση στα επίπεδα του εργασιακού άγχους και εργασιακής ικανοποίησης μεταξύ ιδιωτικών και δημόσιων μονάδων υγείας, η εργασιακή εξουθένωση στις δημόσιες μονάδες υγείας είναι υψηλότερη από τις ιδιωτικές μονάδες υγείας, ενώ η εργασιακή ικανοποίηση παρουσιάζει αρνητική συσχέτιση με το εργασιακό άγχος.

The interplay between job satisfaction, burnout, and work-related stress is a critical dynamic in both public and private healthcare units in Greece. Job satisfaction, reflecting an employee's contentment with their work, is closely linked to their overall well-being and performance. However, when job demands exceed resources, it can lead to burnout—a state of emotional exhaustion, depersonalization, and reduced personal fulfillment. This often arises from chronic work-related stress, which is prevalent in healthcare settings due to the high-pressure environment, demanding patient care needs, and organizational challenges. In Greece, while both public and private healthcare units face similar stressors, there may be differences in how they manifest and are managed. Public healthcare units may encounter additional stressors such as resource constraints, bureaucratic hurdles, and understaffing, which can exacerbate job dissatisfaction and burnout among employees. Conversely, private healthcare units may grapple with different stressors related to profit-driven objectives, intense competition, and high patient expectations for service quality. Understanding these nuances is essential for implementing tailored strategies to address job satisfaction, burnout, and work-related stress effectively in both public and private healthcare settings in Greece. In this context, the present research was conducted on a sample of 176 employees of public and private health units. The results showed that there is no statistically significant difference in the levels of work stress and work satisfaction between private and public health units, work burnout in public health units is higher than in private health units, while work satisfaction shows a negative correlation with work stress.