Τα χρόνια νοσήματα όπως ο ιός HIV, δηλαδή αυτά που δεν εξαλείφονται ποτέ από τον οργανισμό του πάσχοντος, αντιμετωπίζονται συχνά με την μέθοδο της καταστολής. Αυτό σημαίνει ότι παρέχεται η κατάλληλη φαρμακοθεραπεία η οποία, στην περίπτωση τουλάχιστον του συγκεκριμένου νοσήματος, έχει μετατρέψει το πρόβλημα από θανατηφόρο σε χρονίως διαχειρίσιμο. Κατά γενική παραδοχή της βιβλιογραφίας δεν αρκεί η ιατρική περίθαλψη και η επιτυχής εφαρμογή της φαρμακευτικής αγωγής για να αντιμετωπίσει ο ασθενής τις αντιξοότητες της κατάστασής του, αφού απλώς η καταστολή της νόσου δεν εξασφαλίζει μια αναμενόμενη σε περιπτώσεις μη ασθενών καλή ποιότητα ζωής για τους πάσχοντες. Η καθημερινότητά τους δέχεται πλήγματα που σχετίζονται με το στίγμα και τον κοινωνικό αποκλεισμό, καταστάσεις που δεν προκαλούν απλώς περιθωριοποίηση αλλά και απογοήτευση σε βαθμό να κινδυνεύει ακόμα και η συμμόρφωση στην εφαρμογή της ενδεδειγμένης φαρμακοληψίας. Μειώνεται δηλαδή η ψυχική ανθεκτικότητα των πασχόντων, σε βαθμό τέτοιας απογοήτευσης κάτι που μπορεί να καταστεί μοιραίος για την εξακολούθηση της θεραπείας τους. Με την ποιοτική αυτή έρευνα διερευνήθηκε η σημασία που αποδίδουν οι φορείς HIV στην υποστήριξη των τυπικών και άτυπων υποστηρικτικών δικτύων και ο αντίκτυπος που έχει η αντίληψή τους στην ψυχική τους ανθεκτικότητα. Φάνηκε ότι ενώ τα τυπικά δίκτυα, δηλαδή οι επαγγελματίες υγείας παρουσιάζουν την απαραίτητη ωριμότητα που οδηγεί στην ψυχική ενδυνάμωση των πασχόντων, τα άτυπα δίκτυα είναι ακόμα ανώριμα και κυρίως προκατειλημμένα και απληροφόρητα. Με δεδομένη την έλλειψη κουλτούρας χρήσης επίσημης ψυχικής βοήθειας από επαγγελματίες ψυχικής υγείας στην Ελλάδα, θεωρήθηκε ότι η άντληση ψυχικών αποθεμάτων για τους πάσχοντες θα πρέπει να στηριχτεί σε μια τέτοια προοπτική επίσημης ψυχολογικής ενδυνάμωσης, από κατάλληλους επιστήμονες που θα έχουν προηγουμένως αξιολογηθεί για την επάρκειά τους στον τομέα εργασίας τους.

Chronic diseases such as the HIV virus, i.e. those that are never eliminated from the patient's body, are treated with the method of sedation. This means that appropriate pharmacotherapy is provided which, in the case of this specific disease at least, has turned the problem from fatal to chronically manageable. According to the general admission of the literature, medical treatment and the successful application of medication are not enough for the patient to face the adversities of his condition, since simply suppressing the disease does not ensure a good quality of life expected in cases of non-patients. Their daily life receives blows related to stigma and social exclusion, situations that not only cause marginalization but also frustration to the extent that even the application of the appropriate medication is at risk. In other words, the resilience of the sufferers decreases, to the extent that this frustration can become fatal for the continuation of their treatment. This qualitative research explored the importance HIV carriers attach to the support of formal and informal support networks and the impact their perception has on their resilience. It was seen that while the formal networks, i.e. the health professionals show the necessary maturity that leads to the mental empowerment of the sufferers, the informal networks are still immature and mostly biased and uninformed. Given the lack of culture of use of official mental help by mental health professionals in Greece, it was considered that the extraction of mental reserves for sufferers should be based on such a perspective of official psychological empowerment, by suitable scientists who will have previously been evaluated for their adequacy in their field of work.