Η απομάκρυνση φερτών υλικών από τα υδατορέματα – ποταμούς θεωρείται γενικά ότι έχει θετικό αντίκτυπο στην ελάττωση των αρνητικών συνεπειών των πλημμυρικών φαινομένων στις όμορες στην κοίτη περιοχές, διότι αυξάνει την παροχετευτικότητα της. Αυτή η γενική αντίληψη, η οποία ενδεχομένως υπό προϋποθέσεις μπορεί να είναι ορθή για κάποια υδατορέματα ή τμήματα τους, δεν συνοδεύεται από στοιχεία που να τεκμηριώνουν ότι τα οφέλη είναι πραγματικά ή κάτι περισσότερο από εφήμερα.

       Συχνά, η ανωτέρω αντίληψη έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει την εξόρυξη αδρανών υλικών από υδατορέματα. Η εξόρυξη όμως αδρανών υλικών από τα υδατορέματα έχει αποδειχτεί ότι μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις σ΄ αυτά, σε τεχνικές υποδομές και στο περιβάλλον, ενώ μπορεί να λειτουργήσει ως μέτρο αντιπλημμυρικής προστασίας σε γρήγορα προσχωματικά υδατορέματα τα οποία όμως δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Οι επιπτώσεις γίνονται μεγαλύτερες, όταν η εξόρυξη αδρανών δεν γίνεται εντός ενός κανονιστικού πλαισίου με το οποίο ορίζονται εκτός των άλλων τα ποσοτικά όρια της εξόρυξης και ο έλεγχος της.

        Στον ελληνικό γεωγραφικό χώρο, η εξόρυξη και λήψη αδρανών υλικών από υδατορέματα καθορίζεται από ένα παρωχημένο νομικό πλαίσιο το οποίο δεν λαμβάνει υπόψη τα νεότερα επιστημονικά δεδομένα για τις αρνητικές συνέπειες της και πρακτικές για τη μείωση τους.

        Αν και η (υπό προϋποθέσεις) απομάκρυνση φερτών υλικών από τα υδατορέματα χρησιμοποιείται διεθνώς ως μια πρακτική αποκατάστασης της ελεύθερης διόδευσης των υδάτων κατάντη και επιτρέπεται ως τέτοια σύμφωνα με το ισχύον ελληνικό νομικό πλαίσιο, περιβαλλοντικά διαχωρίζεται από τις λοιπές εργασίες καθαρισμού υδατορεμάτων (απομάκρυνση απορριμμάτων, μπάζων ή βλάστησης). Αυτό καθιστά την αδειοδότηση εργασιών καθαρισμού δύσκαμπτη και χρονοβόρα, ενώ, αν τα υλικά θεωρούνται προϊόντα αμμοληψίας (δημόσια αγαθά) η διαδικασία περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.

      The removal of gravel from watercourses and rivers is generally considered to have a positive impact on reducing the negative consequences of flooding in the areas adjacent to the riverbed because it increases its drainage capacity. This general perception, which may under certain conditions could be correct for some watercourses or parts of them, is not accompanied by evidence that the benefits are real or more than ephemeral.

        Often, the above concept has been used to justify river mining. However, the extraction of gravel from watercourses has been proven to have significant effects on the watercourse, the technical infrastructure and the environment, while it can act as a flood protection measure in fast alluvial watercourses, which, however, do not constitute the majority. The effects become greater when river mining does not take place within a regulatory framework that will define, among others, the quantitative limits of mining and its control.

        In Greece, river mining is determined by an outdated legal framework which does not take into account the latest scientific data on its negative consequences and practices to reduce them.

        Although removal of gravel from watercourses is used internationally as a practice to restore the free passage of water downstream and is permitted as such according to the current Greek legal framework, it is environmentally separated from other watercourse restorations operations (removal of waste, or vegetation). This makes the licensing of the restoration rigid and time-consuming, and if the materials are considered to be worthy (public goods) the process becomes even more complicated.