Η νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες συνιστά την πρακτική με την οποία παράνομα κεφάλαια εισάγονται στο νόμιμο χρηματοοικονομικό σύστημα με σκοπό την απόκρυψη της προέλευσής τους. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας επηρεάζεται αρνητικά από τέτοιες πρακτικές καθώς απειλείται η σταθερότητα και η ευρωστία του. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση του φαινομένου της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, με έμφαση στον ρόλο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς και στη συμβολή του τουρισμού στην επέκτασή του. Μέσα από την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας αναλύονται θέματα σχετικά με τη συμμετοχή που έχει το ίδιο το χρηματοπιστωτικό σύστημα στη νομιμοποίηση παράνομων εσόδων, λαμβάνοντας υπόψην το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο και την αποτελεσματικότητα του, ενώ αναλύεται και ο ρόλος της τουριστικής βιομηχανίας με παραδείγματα από συγκεκριμένες μελέτες περίπτωσης. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτελεί τη βασική πύλη εισόδου του παράνομου χρήματος στη νόμιμη οικονομία και συνεπώς οι φορείς του φέρουν ηθική και νομική ευθύνη για την ανάπτυξη πολιτικών πρόληψης των εν λόγω δραστηριοτήτων αλλά και για τη συνεργασία με τις αρχές για την αντιμετώπιση και καταστολή σχετικών φαινομένων. Σε παγκόσμιο επίπεδο, παρατηρείται μια συνεχής προσπάθεια αντιμετώπισης η οποία κινητοποιείται από διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς που κατατείνει στη λήψη πολυάριθμων νομοθετικών και ρυθμιστικών μέτρων. Πάρα ταύτα, σε πολλές χώρες τα νομοθετικά πλαίσια παραμένουν ελλιπή, παρατηρείται έλλειψη πολιτικής βούλησης, αδυναμία στην αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων πρόληψης και αντιμετώπισης από τους οργανισμούς του χρηματοπιστωτικού κλάδου και έλλειψη διασυνοριακής συνεργασίας. Τα «κενά» αυτά δίνουν ευκαιρίες στις εγκληματικές οργανώσεις και τους φοροφυγάδες να συνεχίζουν να εμπλέκονται σε ξέπλυμα χρήματος. Στο πλαίσιο αυτό, ορισμένες προτάσεις που μπορούν να βελτιώσουν την αποτελεσματική πρόληψη και αντιμετώπιση της νομιμοποίησης παράνομων εσόδων είναι η ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας στην επίλυση υποθέσεων, η αλλαγή της νοοτροπίας του χρηματοπιστωτικού τομέα και του ευρύτερου οικονομικού τομέα σε χώρες που μέχρι σήμερα παρουσιάζουν χαμηλά ή μέτρια επίπεδα συμμόρφωσης με τις παγκόσμιες συστάσεις, η λήψη μέτρων για την ενίσχυση της διαφάνειας των χρηματοοικονομικών δραστηριοτήτων και η εισαγωγή επιπλέον κυρώσεων σε χώρες που δεν συμμορφώνονται επαρκώς με τις υφιστάμενες συστάσεις.

Money laundering refers to the practice of introducing illicit funds into the legitimate financial system in order to conceal their origin. The financial sector is adversely affected by such practices, as its stability and soundness are threatened. The purpose of this paper is to investigate the money laundering activities, with an emphasis on the role of the financial system, as well as the contribution of tourism. Through the literature review, issues related to the role of the financial system in money laundering are analyzed, with the existing legislative framework and its effectiveness, while the role of the tourism industry is also analyzed with examples from specific case studies. The financial system is the main gateway for illegal money to enter the legal economy and therefore has a moral and legal responsibility to develop policies to prevent these activities and to cooperate with the authorities to deal with and suppress related phenomena. At the global level, there is a continuous response effort, through numerous legislative and regulatory measures mobilized by international and regional organizations. However, in many individual countries legislative frameworks remain incomplete, there is a lack of political will, an inability to effectively implement prevention and response measures by financial sector organizations and a lack of cross-border cooperation. These "loopholes" provide opportunities for criminal organizations and tax evaders to continue to engage in money laundering. In this context, some proposals that can improve the effective prevention and treatment of money laundering are the strengthening of international cooperation in solving cases, changing the mindset of the financial sector and the wider economic sector in countries that so far show low or moderate levels compliance with global recommendations, taking measures to strengthen the transparency of financial activities and introducing further sanctions to countries that do not sufficiently comply with existing recommendations.