Στην παρούσα εργασία επιχειρείται μια εις βάθος αναζήτηση του τρόπου με τον οποίο αποτυπώνεται στο συγγραφικό έργο των μεγάλων σκανδιναβών δραματουργών Ερρίκου Ίψεν και Αύγουστου Στρίντμπεργκ, η ανάδυση του υποκειμένου εντός του κοινωνικού πλαισίου στο οποίο δημιουργείται και με το οποίο αλληλεπιδρά. Δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στον συμβολικό χαρακτήρα των διεργασιών και κατόπιν των κινήσεων από την Ίψενική Νόρα κατά την κορύφωση του ομώνυμου δράματος, όταν και κλείνοντας την πόρτα από το Κουκλόσπιτο στο οποίο θεωρεί ότι βρίσκεται εγκλωβισμένη, κλείνει και την πόρτα σε μια σειρά από κοινωνικές παθογένειες. Ο Νορβηγός δραματουργός επιλέγει μια γυναίκα μεσοαστικής οικογένειας η οποία αγωνίζεται να βρει την δική της ταυτότητα εντός ενός ντετερμινιστικού πλαισίου που αποφασίζει για εκείνη δίχως εκείνη. Οπολυπράγμων σουηδός δραματουργός Στρίντμπεργκ αδυνατεί να αντιληφθεί την ουσία που δηλώνεται άμεσα ή έμμεσα μέσω των ιψενικών διδαχών αναφορικά με τη στάση του υποκειμένου απέναντι στη μάζα, απομονώνει αιρετικά τη ρόλο της γυναίκας στα ιψενικά κείμενακαι προχωρά στη σύνθεση ενός λίβελλου. Μια περιήγηση στο συγγραφικό έργο των δραματουργών  καθιστά δυνατή την παρατήρηση πως με τη σκιαγράφηση χαρακτήρων, ζωών και καταστάσεων, το αναγνωστικό και θεατρικό κοινό κινητοποιείται πνευματικά, τοποθετώντας εαυτόν, έστω και στη σφαίρα του νοητού, στο κέντρο του εκάστοτε προβληματισμού.Τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης καταδεικνύουν την ανάγκη του υποκειμένου να αντιταχθεί  στα κοινωνικά μοτίβα που περιορίζουν την συνειδητοποίηση της υπόστασής τους ως διακριτής μονάδας με αυτόνομη βούληση. Η λογοτεχνική  αποτύπωση αυτής της ανάγκης μαρτυρά τη δυνατότητα έκφρασης και διάδοσης ιδεών ικανών να ορίσουν και να υπαγορεύσουν ως ένα βαθμό κοινωνικούς μετασχηματισμούς.Καθοριστικής σημασίας για τη μελέτη αυτή ως επεξηγηματικές,  θεωρούνται οι περσοναλιστικές φιλοσοφικές θεωρήσεις του Νικολάι Μπερντιάγιεφ και οι θεωρήσεις του Μαξ Στίρνερ αναφορικά με τη μοναδικότητα του υποκειμένου. Τα φιλοσοφικά αποτυπώματα των θεωρήσεων του Κίρκεγκωρ, του Χέγκελ καθώς και του Νίτσε επηρέασαν σε διαφορετικό βαθμό τα έργα των δύο Σκανδιναβών δραματουργών.