Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η σύγκριση του φιλόσοφου Πλάτωνα με τον κινηματογραφιστή Rohmer θέτοντας ως κοινό παρανομαστή την ιδιαίτερη σημασία που αμφότεροι αποδίδουν στον διάλογο. Ειδικότερα, η εργασία σκοπεί στην αναζήτηση των αιτιών που παρακινούν αμφότερους (παρά το χρονικό χάσμα που τους χωρίζει) στην υιοθέτηση του διαλόγου ως του πλέον προσήκοντος μέσου για τη σύνθεση του έργου τους. Αρχικά, δίνονται κάποιες γενικές πληροφορίες σχετικά με τον διάλογο και τη σχέση του με τη φιλοσοφία και τις τέχνες και, στη συνέχεια, γίνεται λόγος για τη μέθοδο της ποιοτικής ανάλυσης περιεχομένου και τη μεθοδολογία που ακολουθείται. Τα ερευνητικά ερωτήματα περιελάμβαναν τον τρόπο προσέγγισης της «αλήθειας» και του Άλλου καθώς επίσης τους αναδυόμενους διαλογικούς τρόπους μέσα από τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και τις ταινίες του Rohmer σε σχέση με την εποχή τους. Ως αποτελέσματα της βιβλιογραφικής έρευνας παρατέθηκαν γενικά στοιχεία αναφορικά με το έργο του Πλάτωνα, τη φιλοσοφία του και τη διαλεκτική του μέθοδο. Επίσης, παρουσιάστηκαν οι λόγοι για τους οποίους ο Rohmer επιλέγει τον διάλογο ως κυρίαρχο κινηματογραφικό μέσο, το δίπολο «εικόνας-λόγου» που φαίνεται να συνέχει το έργο του, καθώς επίσης και οι βαθύτερες αιτίες που τον ωθούν να καταφύγει στον διάλογο. Αφού παρατέθηκαν οι θεματικές που απασχολούν αμφότερους και, με βασική παράμετρο τις διαφορετικές εποχές μέσα στις οποίες αυτοί δρουν, πραγματοποιήθηκε η τελική σύγκριση του Πλάτωνα με τον Rohmer. Τέλος, εξήχθησαν συμπεράσματα, και παρουσιάστηκαν προτάσεις για μελλοντική έρευνα. 

The aim of this Master’s thesis is to compare the philosopher Plato to the cinematographer Rohmer taking as a common denominator the great significance that both of them attribute to the dialogue. Specifically, this thesis aims the detection of the reasons that urge both of them (despite the historical gap that separates them) to adopt dialogue as the most proper means of composing their opuses. Firstly, there is some general information about dialogue and its connection with philosophy and arts and, subsequently, there is a description of the implemented methodology. The research questions included the way of approaching “truth” and the Other as well as the ways emerged from Plato’s philosophy and Rohmer’s films in relation to their era. In the results of the research through bibliography there was a presentation of some main characteristics of Plato’s texts, his philosophical principles as well as his dialectics. There was also a presentation of the reasons why Rohmer chooses dialogue as his main cinematic means, the dipole “picture-discourse” that seems to exemplify his cinematography as well as the deepest reasons that make him resort to dialogue. After presenting the topics that interest both of them, the final comparison between Plato and Rohmer took place. Finally, the conclusions were drawn and some proposals for future research were presented.