Στην παρούσα εργασία συζητούνται οι θέσεις του Σενέκα του Νεότερου για τον θάνατο και την αυτοκτονία, μέσα από διάφορα έργα του, τόσο επιστολές του όσο και δραματικά του κείμενα. Αφού αρχικά επιχειρείται μια σύντομη παρουσίαση των απόψεων των στωικών φιλοσόφων  περί θανάτου και αυτοκτονίας, όπως και μια αξιολόγηση της γενεαλογίας των θέσεων όσο και της επιτελεστικής λειτουργίας των απόψεων αυτών μέσα στην εποχή τους, στη συνέχεια εξηγούνται οι λόγοι για τους οποίους άλλοτε το εγχείρημα της αυτοκτονίας γίνεται αποδεκτό και άλλοτε όχι. Ο Σενέκας στις επιστολές του προς διάφορους παραλήπτες αγγίζει πολλές πτυχές του ζητήματος, όπως λ.χ. το φόβο του θανάτου και τον αναπόφευκτο χαρακτήρα του, την αντιμετώπιση της θλίψης και τη διττή διάσταση της αυτοκτονίας ως ένδειξης ηθικής και πολιτικής αντίστασης.  Η εργασία, ακόμη, εστιάζει  στους χαρακτήρες της Μήδειας και της Φαίδρας των έργων του Ρωμαίου συγγραφέα, οι οποίοι σε αντιπαραβολή με τους ομώνυμους ήρωες του Ευριπίδη, αποκαλύπτουν κοινές αλλά και διαφοροποιημένες προσεγγίσεις του ζητήματος, τόσο σε επίπεδο ηθικοπολιτικό όσο και σκηνοθετικό.  Τέλος, η ανάγνωση των χαρακτήρων μέσα από το πρίσμα της σκέψης των Foucault και Nussbaum μπορεί να φωτίσει ακόμη περισσότερο το ηθικό και ψυχικό βάθος της διάστασης του θανάτου και πιο ειδικά της αυτοκτονίας ως πολιτικής πράξης. 

In this thesis is discussed Seneca’s the Younger view on death and suicide, through various works of him, including both his letters and dramatic texts. Initially, is attempted a brief presentation of the Stoic philosophers' perspectives on death and suicide as well as an evaluation of the genealogy of these positions and their performative function in connection with their era. Subsequently, are explained the reasons why the act of suicide is sometimes accepted and sometimes not. Seneca, in his letters to various recipients, touches on many aspects of the issue, such as the fear of death and its inevitable nature, coping with grief, and the dual dimension of suicide as a sign of moral and political resistance. The thesis also focuses on the characters of Medea and Phaedra from the Roman author's works, in contrast to the homonymous heroes of Euripides. This comparison reveals common yet differentiated approaches to the issue, both in ethical-political terms and in dramatic direction. Finally, exploring the reception of these characters through the perspectives of Foucault and Nussbaum may shed further light on the ethical and psychological depths of the concept of death, particularly suicide as a political act.