Employee motivation is a key factor that drives productivity, work happiness, and overall performance in enterprises worldwide. This study tries to analyse several factors that impact motivation, such as the work environment, leadership techniques, acknowledgment, career prospects, and sector (private or public). Understanding these characteristics thoroughly is crucial for improving employee involvement, retention, and general welfare.

This study presents a quantitative research that examines the motivation and work-life balance of employees in both public and private sectors. The sample is comprised of 167 participants, predominantly males aged between 25 and 34 years old. The research results show that participants consider leadership style as the most important motivating aspect in their employment, and continual organizational changes as the most important demotivating factor.

Moreover, the majority of participants indicate that transactional leadership, financial incentives, mentorship initiatives, and self-acknowledgment serve as strong motivators in their workplace. Furthermore, they frequently experience a sense of goals’achievement in their work and are inclined to acknowledge that they typically put in a significant amount of effort to meet workplace demands, but their work-life balance is average. As a matter of fact, participants working in the private sector are primarily motivated by leadership style, whereas those working in the public sector are essentially motivated by career opportunities, decisions, and autonomy.

In fact, compared to public sector’s respondents, private sector’s individuals express a stronger consensus regarding feeling demotivated by factors such as unrealistic workload, poor communication, lack of challenges, and job role-personal interest mismatch. Finally, this research revealed that individuals employed in the private sector exhibit a greater level of work-life balance than those in the public sector.

Τα εργασιακά κίνητρα αποτελούν βασικό παράγοντα για την αύξηση της παραγωγικότητας, της εργασιακής ικανοποίησης και της συνολικής απόδοσης των επιχειρήσεων παγκοσμίως. Η παρούσα μελέτη προσπαθεί να αναλύσει διάφορους παράγοντες που επηρεάζουν την παρακίνηση, όπως το εργασιακό περιβάλλον, οι τεχνικές ηγεσίας, η αναγνώριση της προσπάθειας, οι προοπτικές σταδιοδρομίας και ο τομέας εργασίας (δημόσιος ή ιδιωτικός). Η διεξοδική κατανόηση αυτών των χαρακτηριστικών είναι ζωτικής σημασίας για τη βελτίωση της παρακίνησης, της διατήρησης της θέσης και της γενικής ευημερίας των εργαζομένων. Η παρούσα μελέτη είναι μια ποσοτική έρευνα που εξετάζει τα κίνητρα και την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής των εργαζομένων τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Το δείγμα περιλαμβάνει 167 συμμετέχοντες, κυρίως άνδρες ηλικίας μεταξύ 25 και 34 ετών. Η έρευνα δείχνει ότι οι συμμετέχοντες θεωρούν το στυλ ηγεσίας ως την πιο σημαντική πτυχή παρακίνησης στην απασχόλησή τους ενώ τις συνεχείς οργανωτικές αλλαγές ως τον πιο σημαντικό παράγοντα αποθάρρυνσης.

Επιπλέον, η πλειονότητα των συμμετεχόντων δηλώνει ότι η συναλλακτική ηγεσία, τα οικονομικά κίνητρα, οι πρωτοβουλίες καθοδήγησης και η αυτό - αναγνώριση λειτουργούν ως ισχυρά κίνητρα στο χώρο της εργασίας τους. Ακόμη, βιώνουν συχνά την αίσθηση της επίτευξης των στόχων στην εργασία τους και είναι διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν ότι συνήθως καταβάλλουν σημαντική προσπάθεια για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του χώρου εργασίας τους, αλλά η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής τους είναι μέτρια. Στην πραγματικότητα, η έρευνα δείχνει ότι οι συμμετέχοντες που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα παρακινούνται κυρίως από το στυλ ηγεσίας, ενώ οι συμμετέχοντες που εργάζονται στο δημόσιο τομέα παρακινούνται κυρίως  από τις ευκαιρίες σταδιοδρομίας, τις αποφάσεις και την αυτονομία που τους παρέχεται.

Επιπρόσθετα, συγκριτικά με τους εργαζόμενους του δημοσίου τομέα, τα άτομα του ιδιωτικού τομέα εκφράζουν περισσότερο το αίσθημα αποθάρρυνσης από παράγοντες όπως ο μη ρεαλιστικός φόρτος εργασίας, η κακή επικοινωνία, η έλλειψη προκλήσεων και η αναντιστοιχία εργασιακού ρόλου-προσωπικών ενδιαφερόντων. Τέλος, η συγκεκριμένη έρευνα αποκάλυψε ότι τα άτομα που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα παρουσιάζουν καλύτερο επίπεδο ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής σε σχέση με τα άτομα του δημόσιου τομέα.