Εισαγωγή:  Ο  διαπροσωπικός συντονισμός συμπεριφορικών και νευροφυσιολογικών σημάτων συνεπάγεται την αισθητηριακή κινητοποίηση, που στο περιβάλλον της φροντίδας υγείας συνδέεται με την   επίδειξη της ενσυναίσθησης. Η ενσυναίσθηση   προσδιορίζεται   σε μια πολυσύνθετη ψυχο-συναισθηματική διεργασία, κατά την οποία ο επαγγελματίας υγείας ψυχο-νοητικά και συναισθηματικά    τοποθετεί τον εαυτό του σε μια επώδυνη κατάσταση, η οποία μετουσιώνεται σε  μια  νοητική   ταύτιση με το πάσχον πρόσωπο και  μετενσαρκώνεται στην ανάλογη συμπεριφορική διάσταση.

Σκοπός: Με την παρούσα εργασία θα διερευνηθεί η  ενσυναισθητική  σχέση, που αναπτύσσεται ανάμεσα στο  ιατρικό και νοσηλευτικό   προσωπικό  και σε ασθενείς   που φιλοξενούνται στο Θεραπευτήριο  Χρόνιων Παθήσεων Ευρυτανίας.  Παράλληλα θα επιχειρηθεί να εντοπιστούν οι παράγοντες που προάγουν ή αναστέλλουν την ανάπτυξη της ενσυναισθητικής σχέσης, σε μια προοπτική βελτίωσης των σχέσεων των ασθενών και των επαγγελματιών υγείας.  

Υλικό και μέθοδος: Πρόκειται για μια συγχρονική μελέτη που πραγματοποιήθηκε κατά το χρονικό διάστημα των μηνών Οκτώβριου-Δεκέμβριου  του 2023. Στη μελέτη εντάχθηκαν 80 φιλοξενούμενοι της δομής. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα κλήθηκαν να συμπληρώσουν ερωτηματολόγιο με τα δημογραφικά χαρακτηριστικά   και το ερωτηματολόγιο Jefferson Scale of Patient’s Perceptions of Physician Empathy.  Για την περιγραφή του δείγματος χρησιμοποιήθηκαν πλήθη και ποσοστά,  πραγματοποιήθηκαν έλεγχοι t για δύο ανεξάρτητα δείγματα  και έλεγχοι κανονικότητας σύμφωνα με το κριτήριο Shapiro-Wilk. Η ανάλυση πραγματοποιήθηκε με το λογισμικό SPSS v28.0 και το επίπεδο σημαντικότητας ορίστηκε ίσο με 0.05 σε όλες τις περιπτώσεις.

Αποτελέσματα: Οι συμμετέχοντες στην έρευνα εκτιμήθηκε ότι βιώνουν την ενσυναισθητική σχέση με τους επαγγελματίες υγείας σε μέτρια επίπεδα, όπως περιγράφεται από το σχετικό ερευνητικό εργαλείο. Επιπρόσθετα η ανάπτυξη της ενσυναισθητικής σχέσης δεν επηρεάζεται από κοινωνικούς  και δημογραφικούς παράγοντες. 

Συμπεράσματα: Η ενσυναίσθηση προσδιορίζεται ως το βασικό δομικό συστατικό της   θεραπευτικής σχέσης   και συμβάλλει στα βελτιωμένα αποτελέσματα υγείας, στην ικανοποίηση του ασθενούς, στη συμμόρφωση του ασθενούς και στη δημιουργία ενός ανθρωποκεντρικού περιβάλλοντος φροντίδας.  Στο περιβάλλον μιας δομής χρόνιας φροντίδας εντοπίζονται μια σειρά από παράγοντες που αναστέλλουν την επίδειξης της ενσυναίσθησης. Σε αυτούς προσδιορίζονται   η συνήθεια, η εγγενής προσαρμοστικότητα  και  το κλίμα ανοχής, χαρακτηριστικά που λειτουργούν ανασταλτικά προς τη ανάπτυξης της ενσυναισθητικής σχέσης. 

Λέξεις – Κλειδιά: ενσυναίσθηση, χρόνια νοσήματα, αναπηρία, ικανοποίηση, ποιότητα φροντίδας.

Background: The interpersonal coordination of behavioral and neurophysiological signals involves sensory mobilization, which in the health care setting is associated with the display of empathy. Empathy is defined in a complex psycho-emotional process, in which the health professional mentally and emotionally places himself in a painful situation, which is transformed into a mental identification with the suffering person and reincarnated in the corresponding behavioral dimension.

Aim: This work will investigate the empathic relationship that develops between the medical and nursing staff and patients who are accommodated in the Chronic Illness Hospital of Evrytania. At the same time, an attempt will be made to identify the factors that promote or inhibit the development of the empathetic relationship, in a perspective of improving the relationships between patients and health professionals.

Materials and methods: This is a cross-sectional study carried out during the period of October-December 2023. 80 guests of the structure joined the study. Survey participants were asked to fill out a demographic characteristics questionnaire and the Jefferson Scale of Patient's Perceptions of Physician Empathy questionnaire. Populations and percentages were used to describe the sample, t-tests for two independent samples and tests of normality according to the Shapiro-Wilk test were performed. Analysis was performed with SPSS v28.0 software and the significance level were set at 0.05 in all cases.

Results: The research participants were estimated to experience the empathic relationship with health professionals at moderate levels, as described by the relevant research instrument. In addition, the development of the empathetic relationship is not affected by social and demographic factors.

Conclusions: Empathy is identified as the key structural component of the therapeutic relationship and contributes to improved health outcomes, patient satisfaction, patient compliance, and the creation of a person-centered care environment. In the environment of a chronic care facility there are a number of factors that inhibit the display of empathy. In them, the habit, the inherent adaptability and the climate of tolerance are identified, characteristics that act as barriers to the development of the empathetic relationship.

Key words: empathy, chronic diseases, disability, satisfaction, quality of care.