Η παρούσα εργασία πραγματεύεται δικαιοκρατικά ζητήματα των ειδικών ανακριτικών
πράξεων, ακολουθώντας την επιλογή του νομοθέτη να τις εντάξει σε ένα συγκεκριμένο άρθρο
και να τις καταστήσει πράξεις ειδικές, σαφώς διακρινόμενες από τις γενικές, κοινές και
γνωστές μεθόδους. Στο πλαίσιο αυτό, οι ειδικές ανακριτικές πράξεις μελετώνται ως ένα σώμα,
με έμφαση στα κοινά χαρακτηριστικά τους και στις γενικές προϋποθέσεις διενέργειάς τους,
εστιάζοντας στην ιδιαιτερότητα που τις χαρακτηρίζει να βρίσκονται σε ένα καθεστώς
«εξαίρεσης» σε σχέση με τους καθολικά και οριζόντια εφαρμοζόμενους κανόνες που διέπουν
την ανακριτική διαδικασία. Απώτερος στόχος είναι να διαπιστωθεί αν η νομοθέτηση αυτών
των αμφίβολων από συνταγματικής άποψης ανακριτικών πράξεων, και ειδικά η επιλογή
ένταξής τους στο ποινικοδικονομικό σύμπλεγμα, πέτυχε τους στόχους της, αλλά και πόσο
εξελίχθηκε στο πέρασμα των ετών.

This paper examines the legal issues of special investigative acts, following the legislator's
choice to include them in a specific article and to make them special acts, clearly distinguished
from the general, common and known methods. In this context, the special investigative acts
are studied as body, with an emphasis on their common characteristics and the general
conditions for their action, focusing on the particularity that characterizes them as being in an
“exception” regime in relation to the universally and horizontally applied rules that govern the
investigative process. The ultimate goal is to establish whether the enactment of these dubious
investigative acts from a constitutional point of view, and especially the choice to include them
in the criminal justice complex, achieved its goals, but also how much t evolved over the years.