Η νόσος Πάρκινσον αποτελεί τη δεύτερη συχνότερη νευροεκφυλιστική νόσο επηρεάζοντας περίπου το 2,5% των ατόμων άνω των 65 ετών ενώ αναμένεται μεγαλύτερη αύξηση τα επόμενα έτη. Οι κύριες κλινικές εκδηλωσεις αυτής της νόσου είναι ο τρόμος ηρεμίας, η εξωπυραμιδική δυσκαμψία, οι διαταραχές ισορροπίας και η βραδυκινησία, παράλληλα με άλλα μη κινητικά συμπτώματα όπως νοητικές και συμπεριφορικές διαταραχές. Δυστυχώς, η πλειοψηφία των κινητικών συμπτωμάτων δεν ανταποκρίνονται στη φαρμακευτική αγωγή και η ανάγκη ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αποκατάστασης κρίνεται απαραίτητη. Η φυσιοθεραπεία έχει πολλαπλά οφέλη σε αυτόν τον πληθυσμό, ενώ άλλες εναλλακτικές θεραπείες, όπως η υδροθεραπεία φαίνονται υποσχόμενες. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς στις φυσικές ιδιότητες του νερού, όπως στην άνωση και την υδροστατική πίεση αλλά και στο μικροπεριβάλλον του νερού που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για άσκηση σε ευάλωτους πληθυσμούς. Σκοπός της συγκεκριμένης ανασκόπησης είναι η σύγκριση της αποτελεσματικότητας της υδροθεραπείας σε σχέση με τη συμβατική φυσιοθεραπεία στη νόσο Πάρκινσον. Η αποτελεσματικότητα της κάθε παρέμβασης εκτιμήθηκε με συγκεκριμένες κλίμακες ανάλογα με την παράμετρο που εξετάζονταν. Για παράδειγμα η βελτιωση στην ισορροπία αξιολογήθηκε με βάση τη βαθμολογία στις κλίμακες Berg Balance Scale και Timed Up and Go. Από την ανάλυση των μελετών που επιλέχθηκαν και εξετάστηκαν προέκυψε ότι η υδροθεραπεία αποτελεί μία ασφαλή επιλογή θεραπείας για ασθενείς με νόσο Πάρκινσον και τα οφέλη της πολλές φορές υπερτερούν αυτά της κλασικής φυσιοθεραπείας. Μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα έχει φανεί κυρίως στις διαταραχές ισορροπίας και στην ποιότητα ζωής που σχετίζεται με την υγεία, ενώ ανάλογα με τη μελέτη η βελτίωση είναι σημαντική και σε άλλους τομείς, όπως στη λειτουργική κινητικότητα. Η ανομοιογένεια, όμως μεταξύ των μελετών και το μικρό δείγμα ασθενών αποτελούν τους δύο κυρίους περιορισμούς των μελετών που ασχολούντια με την υδροθεραπεία. Επομένως, μεγαλύτερες τυχαιοποιημένες μελέτες είναι απαραίτητες ώστε να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα.

Parkinson’s Disease is the second most common neurodegenerative disorder affecting approximately 2,5% of people older than 65 years old, while an increase in its prevalence is expected over the next years. The main clinical manifestations of this disease are rest tremor, extrapyramidal rigidity, postural instability and bradykinesia, along with other non motor manifestations, like mental and behavioral disorders. Unfortunately, the majority of symptoms do not respond to pharmacological treatment. So, a comprehensive rehabilitation program is mandatory. It is known that physiotherapy has positive effect when applied to this population, while other alternative therapies, like aquatic therapy seem promising. The physical properties of water, like buoyancy and hydrostatic pressure and the unique microenvironment of water create the ideal circumstances for exercise of fragile population. The purpose of this literature review is the comparison of effectiveness of aquatic therapy versus land physiotherapy in cases of Parkinson Disease. The effectiveness of each therapy was assessed using specific scales; for example, balance disorders were assessed with Berg Balance Scale and Timed Up and Go Test. After the analysis of the studies that were selected, it has been shown that aquatic therapy is a safe alternative for patients with Parkinson Disease and is sometimes superior to land physiotherapy. According to this review, a greater improvement has been observed in balance disorder and in disease-specific health related quality of life, while some studies suggest significant amelioration  in other parameters like functional mobility. However, the heterogeneity of the studies and the relatively small number of patients that participated are the main limitations of the studies for aquatic therapy in Parkinson Disease. Hence, larger randomized controlled trials are necessary in order to assess the efficacy of aquatic therapy as therapeutic intervention.