Η εργασία αυτή φιλοδοξεί να εξετάσει τη σχέση ανάμεσα στη μουσική, την ηθική και τη διάνοια στην πολιτική φιλοσοφία του Αριστοτέλη. Η πραγμάτευση της μουσικής στα Πολιτικά είναι δηλωτική της ηθικής σημασίας που αναγνωρίζει ο Αριστοτέλης στη μουσική στο εσωτερικό της άριστης πόλης. Αυτή η ηθική αξία της μουσικής δεν αποτελεί παρά μια μορφή υποδομής πάνω στην οποία μπορεί να δομηθεί ο άριστος χαρακτήρας των νέων στο μέτρο που η μουσική συνιστά μια μορφή μίμησης της καθολικότητας της ανθρώπινης ψυχής. Παράλληλα, η μουσική συμβάλλει καθοριστικά στη διάνοια του υποκειμένου και στην ευδαιμονία του. Η μουσική, κατά τον Αριστοτέλη, συμβάλλει στη φρόνηση και στον ορθό λόγο καθ’ όσον επιτυγχάνει να συλλάβει το κατ' αλήθειαν αγαθό και την τελείωση της ανθρώπινης φύσης. Η μουσική είναι άριστος βίος του ελεύθερου από αναγκαιότητες και ευγενή πολίτη και συστατικό στοιχείο της ευδαιμονίας στην άριστη πόλη. Στο μέτρο που η ευδαιμονία είναι ενέργεια ψυχής σύμφωνα με την αρετή και η αρετή διακρίνεται σε ηθική και διανοητική τότε η μουσική επιτελεί διπλό ρόλο καθώς επιδρά τόσο στο χαρακτήρα όσο και στη διάνοια. Ασφαλώς, ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει τόσο την εργαλειακή όσο και την εγγενή αξία της μουσικής και αυτό συνιστά το πρώτο βήμα ώστε η μουσική να βρει τη σωστή θέση της στην ιδανική πολιτική κοινότητα. Ωστόσο, η μουσική στην αριστοτελική σκέψη δεν εξομοιώνεται με τη φιλοσοφία και την επιστήμη, αλλά αποτελεί συστατικό στοιχείο εκείνης της ευδαιμονίας του πρακτικού βίου, η οποία είναι αυτή που αφορά την πλειονότητα των ανθρώπων. Με κανέναν τρόπο, όμως, η μουσική δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη θεϊκή ηδονή που μόνον η φιλοσοφία μπορεί να προσφέρει ούτε, άλλωστε, και τη γνώση της καθολικής αλήθειας του είναι που η εννοιακότητα της φιλοσοφίας επιτυγχάνει. Εξ ίσου βέβαιο είναι ότι στο εσωτερικό της αριστοτελικής φιλοσοφίας η μουσική ακρόαση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την αξία της ηθικής πράξης. 

This paper aspires to examine the relationship between music, ethics and the intellect in Aristotle's political philosophy. The treatment of music in the Politics is indicative of the moral importance that Aristotle recognizes in music within the ideal city. The moral value of music is nothing more than a form of infrastructure upon which the excellent character of the young can be built inasmuch as music constitutes a form of imitation of the universality of the human soul. At the same time, music contributes decisively to the intellect of the subject and to his happiness (eudaimonia). Music, according to Aristotle, contributes to practical wisdom and reason in so far as it succeeds in capturing what is truly good as well as the perfection of human nature. Music is identified with the excellent life of the free from necessity and noble citizen as well as a constituent element of happiness in the excellent city. Inasmuch as happiness is an activity of the soul according to virtue and virtues are divided into moral and intellectual ones music performs a double role as it affects both our character and our intellect. Certainly, Aristotle recognizes both the instrumental and intrinsic value of music, and this constitutes the first step for music to find its proper place in the ideal political community. However, music in the Aristotelian thought is not equated with philosophy and science, but is a constituent element of that happiness of practical life which concerns the majority of people. In no way, however, can music replace the divine pleasure that only philosophy can offer, nor the universal knowledge that the conceptuality of philosophy achieves. It is equally certain that within Aristotelian philosophy musical listening is not substitute for moral action.