ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η θρομβοεμβολική νόσος συνίσταται από δύο αλληλένδετες καταστάσεις: την εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση και την πνευμονική εμβολή. Δεδομένης της παρατηρηθείσας αύξησης της επίπτωσής της στον ενδονοσοκομειακό πληθυσμό, η κατάλληλη και έγκαιρη λήψη μέτρων θρομβοπροφύλαξης από την παγκόσμια ιατρική κοινότητα αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, αναπάντητα παραμένουν τα ερωτήματα σχετικά με το βέλτιστο δοσολογικό σχήμα της θρομβοπροφύλαξης σε ιδιαίτερες κατηγορίες ασθενών όπως ηλικιωμένους, ασθενείς με επηρεασμένη νεφρική λειτουργία ή με ακραίες τιμές σωματικού βάρους.

ΣΚΟΠΟΣ: Η μελέτη της αποτελεσματικότητας της προφυλακτικής παρεντερικής αντιπηκτικής αγωγής σε νοσηλευόμενους ασθενείς παθολογικής κλινικής, βάσει των αναμενόμενων τιμών του παράγοντα αντι-Χα. Δευτερευόντως, η μελέτη αποσκοπεί στην ανεύρεση παραγόντων που επηρεάζουν τα επίπεδα αντι-Χα όπως η ηλικία, η νεφρική δυσλειτουργία και οι ακραίες τιμές σωματικού βάρους.

ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ: Πρόκειται για προοπτική μελέτη κοορτής, εξάμηνης διάρκειας, η οποία διεξήχθη στην Παθολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Ηρακλείου. Στη μελέτη συμπεριλήφθηκαν ασθενείς υψηλού θρομβοεμβολικού κινδύνου, με ανάγκη για προφυλακτική παρεντερική αντιπηκτική αγωγή. Κατεγράφησαν δημογραφικά και σωματομετρικά χαρακτηριστικά, το ατομικό αναμνηστικό και το δοσολογικό σχήμα του επιλεγόμενου αντιπηκτικού. Η μέτρηση των επιπέδων αντι-Χα πραγματοποιήθηκε τέσσερις ώρες μετά την τρίτη δόση της παρεντερικής αντιπηκτικής αγωγής. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας όλοι οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν κλινικο-εργαστηριακά για πιθανές επιπλοκές της θρομβοπροφύλαξης.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Συνολικά μελετήθηκαν 150 άτομα, 91 (60.7%) γυναίκες, με μέση ηλικία τα 80 έτη. Σε 62 ασθενείς (41.4%) ανευρέθηκαν επίπεδα αντι-Χα εκτός του ενδεικνυόμενου εύρους προφύλαξης: χαμηλότερα(<0.2 units/mL) σε 36 και υψηλότερα(>0.5units/mL) σε 26 ασθενείς. Όλοι οι λιποβαρείς (ΔΜΣ<18.5 kg/m2) ασθενείς και 12 από τους 13 ασθενείς με παχυσαρκία (ΔΜΣ>35 kg/m2) εμφάνισαν επίπεδα αντι-Χα εκτός θεραπευτικού εύρους (p<0.001). Ο μέσος όρος των αντι-Χα επιπέδων ήταν 0.5980±0,084 στους λιποβαρείς και 0.214±0.012 στους παχύσαρκους ασθενείς. Αντίθετα, οι 73 από τους 101 (72.3%) νορμοβαρείς και υπέρβαρους ασθενείς εμφάνισαν επίπεδα αντι-Χα εντός του ενδεικνυόμενου εύρους προφύλαξης(p<0.001). Από τη μονοπαραγοντική ανάλυση για την ανεύρεση παραγόντων που επηρεάζουν την τιμή των επιπέδων αντι-Χα παρατηρήθηκε αρνητική συσχέτιση μεταξύ του σωματικού βάρους (p<0.001), του δείκτη μάζας σώματος (p<0.001) και της καρδιαγγειακής νόσου (p= 0.014) με τα επίπεδα αντι-Χα. Θετική συσχέτιση παρατηρήθηκε μεταξύ του άρρεν φύλου (p=0.04) και των επιπέδων αντιΧα.Δεν ανευρέθη στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων αντι-Χα και του ρυθμού σπειραματικής διήθησης. Η πολυπαραγοντική ανάλυση ανέδειξε μόνο το σωματικό βάρος ως ανεξάρτητο παράγοντα που σχετίζεται στατιστικά με τα επίπεδα αντι-Χα (p<0.001).

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Στο 41.4% των νοσηλευόμενων ασθενών ανευρέθηκαν επίπεδα αντι-Χα εκτός θεραπευτικού εύρους. Όλοι οι λιποβαρείς ασθενείς και η πλειονότητα των ασθενών με παχυσαρκία (ΔΜΣ> 35kg/m2) εμφάνισαν υψηλότερα και χαμηλότερα επίπεδα αντι-Χα, από το ενδεικνυόμενο εύρος προφύλαξης αντίστοιχα. Επιπλέον, το σωματικό βάρος ανευρέθη ως ανεξάρτητος παράγοντας που σχετίζεται με τα επίπεδα αντι-Χα. Η παρούσα μελέτη αποτελεί ένα έναυσμα για δημιουργία περαιτέρω προοπτικών μελετών, ώστε να ανευρεθούν εξατομικευμένα αποτελεσματικά δοσολογικά σχήματα θρομβοπροφύλαξης σε ιδιαίτερες κατηγορίες ασθενών, όπως άτομα με ακραίες τιμές σωματικού βάρους.

INTRODUCTION: Thromboembolic disease consists of two interrelated conditions: deep vein thrombosis and pulmonary embolism. Given the observed increase in its incidence among hospitalized patients, it is crucial for the global medical community to implement suitable and prompt measures for preventing thrombosis. However, questions remain unanswered regarding the optimal dosing regimen of thromboprophylaxis in particular categories of patients such as the elderly, individuals with compromised kidney function, or those with extreme body weight variations.

OBJECTIVE: To study the efficacy of parenteral prophylactic anticoagulation among hospitalized medical patients based on anti-Xa factor assay. Secondly, the study aims to identify factors that influence anti-Xa levels such as age, kidney failure and extreme body weigh variations.

METHODOLOGY: This six-month prospective cohort study was carried out at the Internal Medicine Ward of the University General Hospital of Heraklion. The study included patients at high thromboembolic risk, who required prophylactic parenteral anticoagulation. Demographic and somatometric characteristics, past medical history, and details of the thromboprophylaxis regimen were recorded. Measurement of anti-Xa levels was performed four hours after the third dose of parenteral anticoagulation. During hospitalization, all patients were were closely monitored for potential complications arising from thromboprophylaxis, both clinically and through laboratory assessments.

RESULTS: A total of 150 subjects were studied, 91 (60.7%) women, with an average age of 80 years. Sixty-two patients (41.4%) exhibited anti-Xa levels that fell outside the therapeutic range. Of these, 36 had subtherapeutic levels (<0.2 units/mL), and 26 had hypertherapeutic levels (>0.5 units/mL). All underweight (BMI<18.5 kg/m2) patients and 12 out of 13 obese patients (BMI>35 kg/m2) displayed anti-Xa levels outside the therapeutic range (p<0.0001). The mean of anti-Xa levels were 0.5980±0.084 for underweight patients and 0.214±0.012 for obese patients. In contrast, 73 out of 101 (72.3%) normal-weight and overweight patients exhibited therapeutic anti-Xa levels (p<0.0001). From the univariate analysis aimed at identifying factors associated with anti-Xa levels, a negative correlation was observed between body weight (p<0.001), body mass index (p<0.001), and the presence of cardiovascular disease (p=0.014) with anti-Xa levels. On the other hand, a posit ive correlation was found between male gender (p=0.04) and anti-Xa levels. There was no observed statistical significance in relation to glomerular filtration rate (GFR) and anti-Xa levels. In the multivariate analysis, only body weight was identified as an independent factor that was statistically associated with anti-Xa levels (p<0.001).

CONCLUSION: This study revealed that 41.4% of hospitalized patients exhibited anti-Xa levels that fell outside the recommended therapeutic range. All underweight patients and the majority of obese patients (BMI > 35kg/m2) had supratherapeutic and subtherapeutic anti-Xa levels, respectively. Furthermore, body weight was found to be an independent factor associated with anti-Xa levels. This study serves as a catalyst for the initiation of additional prospective studies aimed at establishing personalized and effective dosage protocols for thromboprophylaxis in specific patient groups, particularly those with extreme variations in body weight.