Στόχος αυτής της ποσοτικής μελέτης ήταν η διερεύνηση του ρόλου της ενσυναίσθησης στη σχέση γιατρού-ασθενούς στο πλαίσιο του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου. Συγκεκριμένα, διερεύνησε τα επίπεδα ενσυναίσθησης των γιατρών της Πνευμονολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Σωτηρία και εξέτασε τους κύριους παράγοντες του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου που εφάρμοσαν στο ιατρείο τους. Η έρευνα περιελάμβανε 114 συμμετέχοντες, έναν συνδυασμό ανδρών και γυναικών πνευμονολόγων και πνευμονολόγων ειδικών στη φυματίωση, χρησιμοποιώντας την κλίμακα ενσυναίσθησης ιατρών του Jefferson και ένα ερωτηματολόγιο για το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο υγείας. Ένα αξιοσημείωτο εύρημα ήταν το υψηλό επίπεδο συμφωνίας σχετικά με τη σημασία της ενσυναίσθησης στη θεραπευτική διαδικασία. Οι συμμετέχοντες έδειξαν επίσης μια ισχυρή αναγνώριση της αξίας της διεπαγγελματικής συνεργασίας και της φροντίδας με επίκεντρο τον ασθενή. Όσον αφορά το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο, η μελέτη τόνισε την εφαρμογή επαγγελματικών γνώσεων και δεξιοτήτων, έναν βαθμό χρήσης της τεχνογνωσίας των ασθενών και τη μικρότερη έμφαση στη χρήση του περιβάλλοντος. Η μελέτη δεν βρήκε σημαντικές διαφορές στα επίπεδα ενσυναίσθησης με βάση τα δημογραφικά στοιχεία των γιατρών. Συμπερασματικά, τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν την αντιληπτή σημασία της ενσυναίσθησης στην πρακτική των πνευμονολόγων και προτείνουν μια μερική ενσωμάτωση του βιοψυχοκοινωνικού μοντέλου στην εργασία τους. Συνιστώνται περαιτέρω προσπάθειες για την πλήρη ενσωμάτωση αυτού του μοντέλου και την ενίσχυση της χρήσης της τεχνογνωσίας των ασθενών και του περιβαλλοντικού τους πλαισίου στη λήψη κλινικών αποφάσεων. Αυτή η μελέτη συμβάλλει στην κατανόηση της ενσυναίσθησης στην ιατρική πρακτική και στη σχέση της με ένα ολιστικό μοντέλο φροντίδας.

Λέξεις κλειδιά: Ενσυναίσθηση, Σχέση γιατρού-ασθενούς, Βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο, Πνευμονολόγοι, Ασθενοκεντρική φροντίδα, Επαγγελματική συνεργασία.

The aim of this quantitative study was to explore the role of empathy in the doctor-patient relationship in the context of the bio-psychosocial model. Specifically, it investigated the levels of empathy among doctors in the Pulmonology Clinic of Sotiria Hospital and examined the main factors of the bio-psychosocial model they applied in their practice. The research included 114 participants, a mix of male and female pulmonologists and pulmonologist tuberculosis specialists, using the Jefferson Scale of Empathy and a questionnaire on the bio-psychosocial model of health. A notable finding was the high level of agreement on the significance of empathy in the therapeutic process. Participants also showed a robust recognition of the value of interprofessional collaboration and patient-centred care. In terms of the bio-psychosocial model, the study highlighted the application of professional knowledge and skills, a degree of use of patient expertise, and lower emphasis on the use of the environment. The study found no significant differences in empathy levels based on physician demographics. In conclusion, the results underline the perceived importance of empathy in pulmonologists' practice and suggest a partial integration of the bio-psychosocial model in their work. Further efforts to fully incorporate this model and enhance the use of patients' expertise and their environmental context in clinical decision-making are recommended. This study contributes to the understanding of empathy in medical practice and its relationship with a holistic model of care.

Key Words: Empathy, Doctor-patient relationship, Bio-psychosocial model, Pulmonologists, Patient-centred care, Professional collaboration.