Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση του φαινομένου του ηθικού διλήμματος και του ηθικού αδιεξόδου, και της σύνδεσης αυτών με την ψυχική ανθεκτικότητα, ως μέσο και στρατηγική αντιμετώπισής τους. Η έννοια του ηθικού διλήμματος, ιδίως στον τομέα της υγείας αποτελεί κεντρικό ζήτημα, καθώς πρόκειται για μία από τις πρωταρχικές προκλήσεις κάθε οργανωμένου συστήματος υγείας, και ιδιαίτερα σε περιπτώσεις κρίσης. Κατά την περίοδο της πανδημίας του COVID – 19, σημαντικό ποσοστό των εργαζομένων στον τομέα της υγείας, ανέφερε πως αισθάνεται δυσφορία με τις πρακτικές που εφήρμοσαν, λόγω της αδυναμίας κάλυψης του συνόλου των αναγκών των ασθενών. Η παρούσα έρευνα εξετάζει δευτερογενή και πρωτογενή δεδομένα προς εξέταση του συγκεκριμένου φαινομένου, με τη συμμετοχή επαγγελματιών υγείας των ΓΝ Διδυμοτείχου και Καβάλας. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, οι εργαζόμενοι παρουσίασαν υψηλή ψυχική ανθεκτικότητα, καθώς κατανόησαν πως έπραξαν τα βέλτιστα για την αντιμετώπιση της κρίσης, ενώ κύριος παράγοντας δυσφορίας αποτέλεσε η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των διοικήσεων των μονάδων και του προσωπικού, για την αντιμετώπιση περαιτέρω διαχειριστικών προβλημάτων. Επίσης, οι συμμετέχοντες παρουσίασαν υψηλά επίπεδα ηθικού αδιεξόδου. Ακόμα, τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των εργαζομένων φαίνεται να επηρεάζουν σημαντικά τα επίπεδα της ψυχικής τους ανθεκτικότητας. Συμπερασματικά, εκτιμάται ότι η βελτίωση της ψυχικής ανθεκτικότητας, οφείλεται εν μέρει στην αντιμετώπιση δυσκολιών κατά τα πρώτα στάδια της πανδημίας και τη σταδιακή και αισθητή βελτίωση των συνθηκών εντός των μονάδων υγείας, η οποία οδήγησε σε άμβλυνση των επιπτώσεων του ηθικού αδιεξόδου στην ψυχολογία των υγειονομικών.

The aim of this thesis is to investigate the phenomenon of moral dilemma and moral impasse, and their connection with mental resilience, as a means and strategy to deal with them. The concept of ethical dilemma, especially in the health sector is a central issue, as it is one of the primary challenges of any organized health system, and especially in cases of crisis. During the period of the COVID-19 pandemic, a significant percentage of workers in the health sector reported that they felt discomfort with the practices they implemented, due to the inability to cover all the needs of patients. The present research examines secondary and primary data to examine the specific phenomenon, with the participation of health professionals from Didymoteicho and Kavala GPs. According to the results of the research, the employees show high mental resilience, as they understood that they did the best to deal with the crisis, while the main factor of discomfort was the lack of communication between the management of the units and the staff, to deal with further management problems. In addition, the participants presented a high level of moral distress. However, the demographic characteristics of employees seem to significantly influence their levels of mental resilience. In conclusion, it is estimated that the improvement of mental resilience is due in part to dealing with difficulties during the early stages of the pandemic and the gradual and noticeable improvement of conditions within the health units, which led to a mitigation of the effects of the moral impasse on the psychology of health workers.