Η παρούσα εργασία διερευνά τη σύνδεση του έργου τέχνης, ως μέρος της πολτιστικής κληρονομιάς ανθρώπων και κοινοτήτων, με την προσωπική και πολιτισμική μνήμη. Η μνήμη αποτελεί μια επιλεκτική διαδικασία σύνδεσης του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον, που βασίζεται σε πολιτιστικά αντικείμενα και μεταδίδεται από τεχνολογίες μνήμης. Η πολιτισμική μνήμη είναι άμεσα συνδεδεμένη με την πολιτιστική κληρονομιά και την ταυτότητα. Η καταστροφή και λεηλασία των αντικειμένων της πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστούν πολιτιστική γενοκτονία με στόχο την αλλοίωση της ταυτότητας και την εξάλειψη της μνήμης, ενώ δημιουργεί τραυματικές αναμνήσεις στους ανθρώπους. Στη μελέτη περίπτωσης του ζωγραφικού πίνακα του Klimt, "Portrait of Adele Bloch-bauer I", καταδεικνύεται η δυνατότητα του έργου τέχνης να ενσωματώνει μνήμες και να προκαλεί αναμνήσεις όπως αυτές εγγράφονται στην ταινία "Woman in Gold" και μεταδιδονται από την τεχνολογία μνήμςη του κινηματογράφου. Το Πορτρέτο συνιστά έναν "τόπο" μνήμης που ενδυναμώνει την πολιτισμική και ιστορική μνήμη, ανακαλεί και επεξεργάζεται τραυματικές αναμνήσεις εντός της κινηματογραφικής αφήγησης όσο και στη θέασή της, ενώ τις ανακατασκευάζει και τις μεταδίδει στη συγχρονη εποχή της μετα-μνήμης των θεατών, νοηματοδώντας ένα πολιτισμικό τραύμα.    

This thesis investigates the connection between the work of art, as part of the cultural heritage and identity of individuals and communities, and the personal kai cultral memory. Memory is a selective process of connecting the past, present and future, based on cultural objects and transmitted through memory technologies. Cultural memory is directly linked to cultural heritage and identity. The destruction and looting of cultural heritage objects constitute cultural genocide with the aim of distrorting identity and erasing memory, while creating traumatic memories for perople. The case study of Klimt's painting "Portrait of Adele Bloch-Bauer I", demonstrates the work's ability to embody memories and evoke remembrances as inscribed in the film "Woman in Gold" and transmitted by the memory technology of cinema. The Portrait constitutes a "site" of memory that strengthens cultural and historical memory, recalls and works out traumatic memories within the cinematic narrative as well as during its viewing, while reconstructing and transmitting them in modern post-memory era of the viewers, giving it the meaning of a cutural trauma.