Οι πολιτισμικοί οργανισμοί είναι επί του παρόντος μια αρένα πολυπολιτισμικών
ανταλλαγών. Ο σύγχρονος συντηρητής πρέπει να γνωρίζει τις παραδοχές του
ιδρύματος και να μάθει να προσαρμόζεται στις πολιτιστικές παραδοχές του κοινού,
έτσι ώστε να αυξάνει την εκτίμηση και τη συμμετοχή του κόσμου. Οι επαγγελματίες
του χώρου των μουσείων έχουν ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και το μέλλον της,
καθώς τα ιδανικά που προωθούν συλλογικά βοηθούν στη διαμόρφωση του τρόπου
σκέψης των ανθρώπων, των αξιών τους και της άποψης για τον εαυτό τους σε έναν
ευρύτερο κόσμο. Αυτό έγινε καλά κατανοητό καθώς τα μουσεία προσπαθούν να
μετατοπιστούν από «σπίτια ιστορικών και καλλιτεχνικών σπανιοτήτων» σε ζωντανούς
θεσμούς θετικής εμπειρίας, όπου η ανταλλαγή και η αλληλεπίδραση παίζουν
σημαντικό, εμπλουτιστικό ρόλο. Αυτή η αλλαγή ανάγκασε τους
επαγγελματίες των μουσείων, ιδιαίτερα τους συντηρητές, να αντιμετωπίσουν το
ζήτημα της αξίας. Οι θεωρητικοί της διατήρησης παρατηρούν ότι τα αντικείμενα
συντηρούνται και εκτίθενται επειδή έχουν νόημα. Η Barbara Appelbaum (2010),
αναπτύσσει μια μεθοδολογική προσέγγιση για τον καθορισμό μιας συγκεκριμένης
ουσιαστικής πτυχής του αντικειμένου που πρέπει να τονιστεί κατά τη διάρκεια της
συντήρησης. Τα εργαστήρια συντήρησης σταματούν να βρίσκονται σε κλειστές
«αποστειρωμένες» αίθουσες μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των περίεργων
καταναλωτών των πολιτιστικών οργανισμών και έρχονται πλέον να σταθούν στο
επίκεντρο των μουσειακών εκθέσεων, έχοντας σημαντικό ρόλο στη διασφάλιση της
βιωσιμότητας των μουσείων. Το «περίεργο» κοινό, βρίσκεται στο στόχαστρο των
πολιτιστικών διαχειριστών κερδίζοντας μέρα με τη μέρα περισσότερο έδαφος μέσω
των νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων που χρησιμοποιούν οι πολιτιστικοί οργανισμοί
και των καινοτόμων υπηρεσιών που προσφέρουν. Η παρούσα διπλωματική εργασία,
μέσω της πρωτογενούς και δευτερογενούς έρευνας, εξετάζει τις πολιτιστικές δράσεις
των εργαστηρίων συντήρησης των πολιτιστικών οργανισμών και πως αυτές
ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες των «καταναλωτών» που πολιτισμού,
επιφέροντας στα μουσεία οικονομική άνθηση μέσω της έννοιας της ζήτησης.

Cultural organizations are currently an arena of multicultural exchange. The modern
conservator must be aware of the assumptions of the institution and learn to adapt to
the cultural assumptions of the public as to increase public appreciation and
participation. Museum professionals have a responsibility to society and its future, as
the ideals they collectively promote help shape the way people think, their values and
how they view themselves in a wider world. This is well understood as museums strive
to shift from “houses of historical and artistic rarities” to living institutions of positive
experience, where exchange and interaction play an important, enriching role (Black,
2005). This change forced museum professionals, particularly conservators, to confront
the issue of value. Preservation theorists observe that objects are preserved and
exhibited because they have meaning. Barbara Appelbaum (2010), develops a
methodological approach to determine a specific essential aspect of the object that
should be emphasized during conservation. Conservation laboratories are no longer
located in closed "sterile" rooms away from the prying eyes of curious consumers of
cultural organizations and now come to stand at the center of museum exhibitions,
having an important role in ensuring the sustainability of museums. The "curious"
audience is the target of cultural managers, gaining more ground day by day through
the new technological achievements used by cultural organizations and the innovative
services they offer. This thesis, through primary and secondary research, examines the
cultural actions of the conservation workshops of cultural organizations and how they
respond to the current needs of the "consumers" of culture, bringing economic
prosperity to museums through the concept of demand.