Αυτή η μελέτη επιχειρεί να εξετάσει το ρόλο που θα μπορούσαν να διαδραματίσουν τα σύγχρονα ψηφιακά μέσα όπως το Metaverse, το NFT και το δημοφιλές TikTok στην επικοινωνιακή πολιτική ενός πολιτιστικού οργανισμού. Στο πρώτο κεφάλαιο, κάνουμε μια αναδρομή από την αρχή της ανθρώπινης συναναστροφής που οδήγησε στον σχηματισμό των πολιτισμών, μέχρι και τα σημερινά μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Για να περάσουμε στην συνέχεια, στο δεύτερο κεφάλαιο και στην μελέτη των οργανισμών που επιλέχτηκαν ως πρότυπα για την κατανόηση της σύγχρονης επικοινωνιακής πρακτικής τους. Η θεμελίωση της διατριβής της μελέτης βασίζεται στα παραδείγματα της Disneyland, του Βρετανικού Μουσείου, του Φεστιβάλ των Καννών και άλλων οργανισμών που ήδη εφαρμόζουν αυτά τα νέα τεχνολογικά μέσα στο χαρτοφυλάκιο επικοινωνίας τους.

Μέσα από ένα πλήθος βιβλιογραφικών πηγών, αλλά κυρίως της ποιοτικής έρευνας μέσω προσωπικών συνεντεύξεων που διεξήγαμε, επιχειρήθηκε μια συγκριτική μελέτη που παρουσιάζεται στο τρίτο κεφάλαιο της εργασίας μας, παρέα με τα μεθοδολογικά εργαλεία της. Προσπαθήσαμε έτσι να ερευνήσουμε, να αναλύσουμε αλλά και να κατανοήσουμε αν οι ανάλογες τεχνολογικές μεταρρυθμίσεις μπορούν να υιοθετηθούν άμεσα ή μεταγενέστερα στα εγχώρια πολιτιστικά ιδρύματα. Οι οργανισμοί αυτοί είναι η Στέγη-Ίδρυμα Ωνάση, το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ολυμπίας και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Για να καταλήξουμε στο τέταρτο κεφάλαιο, όπου γίνεται μια προσπάθεια να εξαχθούν οι προτάσεις μας προς τους ίδιους τους οργανισμούς, αλλά και το συμπέρασμά μας περί αναγκαιότητας ή μη των νέων αυτών τεχνικών και λειτουργιών για τον επικοινωνιακό εκσυγχρονισμό των φορέων της χώρας.

This study attempts to examine the role that contemporary digital media such as the Metaverse, NFT, and the popular TikTok, could play in the communication policy of a cultural organization. In the first chapter, we take a look back from the beginning of human interaction that led to the formation of civilizations, up to today's social media. To move on to the second chapter and the study of the organizations chosen as models for understanding their contemporary communication practice. The foundation of the study’s thesis is based on the examples of Disneyland, the British Museum, the Cannes Film Festival, and other organizations that already apply these new technological means in their communication portfolio.

Through a multitude of bibliographic sources, but mainly the qualitative research through personal interviews we conducted, a comparative study was attempted that is presented in the third chapter of our work, along with its methodological tools. Thus, this study tries to investigate, analyze, and also understand whether similar technological reforms can be adopted immediately or at a later date in the domestic cultural institutions. These organizations are the Onassis Foundation-Stegi, the Archaeological Museum of Olympia, and the Olympia International Film Festival for Children and Young People. In the concluding fourth chapter, an attempt is made to extract proposals from the practices of these foundations, but also to discuss the necessity or not of these new techniques and functions for the communication modernization of the country’s agencies.