Μέσα από την εκπόνηση της παρούσας εργασίας επιδιώκεται η ανάδειξη του καθοριστικού ρόλου της επικοινωνιακής στρατηγικής για τη βιωσιμότητα, την προβολή και τη διάκριση των σύγχρονων πολιτιστικών οργανισμών. Σε μια εποχή σφοδρών μεταβολών, έντονης ρευστότητας, καταιγισμού μηνυμάτων και συνεχούς ανταγωνισμού, οι πολιτιστικοί οργανισμοί επιβάλλεται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να αξιοποιήσουν όλα τα διαθέσιμα μέσα επικοινωνίας προκειμένου να προσελκύσουν το κοινό, να αλληλεπιδράσουν μαζί του και να ενδυναμώσουν τη θέση τους στο φυσικό και στο ψηφιακό περιβάλλον. Αρωγό σε αυτή την προσπάθεια αποτελούν τα ψηφιακά εργαλεία, τα κοινωνικά δίκτυα και οι νέες τεχνολογικές δυνατότητες, επιτρέποντάς τους να προσεγγίσουν ένα ανομοιογενές, απαιτητικό και διευρυμένο κοινό, εκπληρώνοντας παράλληλα τον πολυσύνθετο ρόλο τους. Εστιάζοντας, μάλιστα, στους σύγχρονους θεατρικούς οργανισμούς αλλά και τη σημασία των δημοτικών θεάτρων για το κοινωνικο-οικονομικό και πολιτιστικό τοπίο, αποτυπώνονται οι προκλήσεις αλλά και οι ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά τους μέσα από την εξέταση αντίστοιχων ελληνικών παραδειγμάτων.

Στο εμπειρικό τμήμα της εργασίας, επιλέγεται ως μελέτη περίπτωσης το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, καθώς πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό δείγμα θεατρικού οργανισμού που, αν και περιορίζεται – κυρίως – σε τοπική εμβέλεια, υιοθετεί σύγχρονες επικοινωνιακές πρακτικές με στόχο την ανάδειξη και προβολή του. Μέσα από την πρωτογενή έρευνα που διεξάγεται στο ερευνητικό σκέλος της εργασίας επιδιώκεται, αφενός η εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την αποτελεσματικότητα της επικοινωνιακής του δράσης, αφετέρου η κριτική αποτίμηση που αφορά τη σχέση του με την τοπική κοινωνία αλλά και το ευρύτερο κοινό. Τέλος, διατυπώνονται προτάσεις για την ενίσχυση της απήχησής του στους κατοίκους του Πειραιά και την προσέλκυση νέων επισκεπτών.

Τhe elaboration of this work aims at the highlighting of the decisive role of the communication strategy for the sustainability, promotion and distinction of modern cultural organizations. In an era of rapid change, intense fluidity, a barrage of messages and constant competition, cultural organizations are forced to adapt to the new data and utilize all available means of communication in order to attract the public, interact with them and strengthen their position in the physical and in the digital environment. Helping in this effort are digital tools, social networks and new technological capabilities, allowing them to reach a heterogeneous, demanding and expanded audience, while fulfilling their complex role. Focusing, in fact, on contemporary theater organizations and the importance of municipal theaters for the socio-economic and cultural landscape, the challenges and opportunities that open before them are captured through the examination of corresponding Greek examples.

In the practical part of this work, the Municipal Theater of Piraeus is chosen as a case study, as it is a typical example of a theater organization that, although limited - mainly - to a local scope, adopts modern communication practices with the aim of its highlighting and promotion. Through the primary research carried out in the research part of the work, it is sought, on the one hand, to draw conclusions regarding the effectiveness of its communicative action, on the other hand, the critical assessment regarding its relationship with the local community and the wider public. Finally, proposals are made to strengthen its appeal to the residents of Piraeus and to attract new visitors.