Η ορατότητα και η αφήγηση των ιστοριών εκτοπισμού μέσω της τέχνης, συμβάλλει στην ενεργοποίηση και δράση σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Ο πολιτισμός έχει τη δύναμη να αφυπνίζει, να προωθεί τον δημόσιο διάλογο και την αντιπαράθεση, να καλλιεργεί την ενσυναίσθηση.

Αντικείμενο μελέτης της παρούσας εργασίας, αποτελεί το «Ταξίδι της Αμάλ», ένα πρωτότυπο διεθνές φεστιβάλ σε κίνηση, το οποίο έχτισε την ελπίδα βήμα-βήμα, φωτίζοντας τις μοναχικές και επίπονες διαδρομές των προσφύγων. Μια ξεχωριστή καλλιτεχνική οδύσσεια, στην οποία έλαβαν μέρος, κοινότητες και φορείς από 8 διαφορετικές χώρες. Αποτέλεσμα αυτής της αλληλεπίδρασης, ήταν η δημιουργία ενός πολιτιστικού ιστού, ο οποίος επιχείρησε να δώσει νέα πνοή στις έννοιες φιλοξενία, καλωσόρισμα, πολυφωνία, αποδοχή και κοινότητα.

Μελετήθηκαν τα κανάλια συνεργασίας και επικοινωνίας μηνυμάτων των συμμετεχόντων εταίρων, ο αντίκτυπος των δράσεων βραχυχρόνια και μακροχρόνια, σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, καθώς και η ανταπόκριση του κοινού. Χρησιμοποιήθηκε μεικτή μεθοδολογία (συνδυασμός έρευνας κοινού και συνέντευξης,) με σκοπό την αξιολόγηση του αντίκτυπου του εγχειρήματος και της δύναμης των συνεργειών, καθώς και της δυνατότητας μετασχηματισμού του «Ταξιδιού» σε ένα δρώμενο με ακόμη μεγαλύτερη ακτίνα δράσης και επιρροής.

Το «Ταξίδι» κατάφερε να ενεργοποιήσει εταίρους, καλλιτέχνες, τοπικές και προσφυγικές κοινότητες, προκειμένου να συνεργαστούν για έναν κοινό σκοπό. Ως θεατές κληθήκαμε να αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί και από παρατηρητές, να γίνουμε παραγωγοί ιδεών και δράσεων. Η αλλαγή αποδείχθηκε ότι απαιτεί χρόνο, καθότι ως ανθρώπινες οντότητες δύσκολα αλλάζουμε συνήθειες και απόψεις και ακόμη δυσκολότερα τις προσαρμόζουμε στα δεδομένα της εκάστοτε εποχής. Τέλος, έγινε ορατή η ανάγκη ουσιαστικότερης εκπροσώπησης του προσφυγικού από την καλλιτεχνική κοινότητα και η αποφυγή εργαλειοποίησης του.

The refugee crisis is growing up through years. Art makes displacement stories visible, through storytelling and contributes to our activation, not only as individuals but also as communities. Culture awakens, promotes public debate or confrontation, cultivates empathy.

This paper focuses on the artistic project ¨The Walk (Little Amal)¨. It was an international festival in motion, that built hope step-by-step, illuminating the lonely and arduous journey of refugees. Communities, institutions, and partners from 8 different countries, took place in this unique and contemporary artistic odyssey. A cultural web was created because of this interaction, refreshing or regenerating concepts such as hospitality, welcome, pluralism, acceptance, home.

The fields of study are public’s embracement, patterns and channels of cooperation, communication, interaction, messages’ promotion and finally the impact in the short and long term, both at a national and international level. The qualitative and quantitative research aims to evaluate the project’s effectiveness, the strengths and weaknesses of synergies and the potential of transforming ¨The Walk¨ into a more influential cultural project worldwide.

In conclusion, ¨The Walk¨ brought together partners, artists, local and refugee communities to work for a common goal. We were called upon to assume our share of responsibility, producing ideas and actions. Change proved to take time, since one finds difficult to change habits and opinions and even more difficult to adapt them to the contemporary era. It was implied that nowadays there is lack of artistic representation of and engagement of the refugee crisis. The avoidance of its instrumentalization is a big challenge, as well.