Η μορφή που είχε εκλάβει ο κρατικός παρεμβατισμός στην Ελλάδα, με υπερβολική διόγκωση του δημοσίου τομέα έναντι του ιδιωτικού και τη δημιουργία μονοπωλίων υπέρ των δημοσίων επιχειρήσεων, αμφισβητήθηκε εντόνως, κυρίως, σε επίπεδο κοινοτικό, λόγω, ακριβώς, της σημασίας και των λειτουργιών του ανταγωνισμού. Νεότερες νομολογιακές και θεωρητικές εξελίξεις τάχθηκαν κατά του έντονου κρατισμού, υπογραμμίζοντας την ανάγκη τήρησης των κανόνων του ελεύθερου ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά, ήτοι την υποχρέωση του κράτους ως ρυθμιστή της ελεύθερης αγοράς.

 Κατά συνέπεια κρίθηκε σκόπιμο να αξιολογούνται τα αντί- ανταγωνιστικά αποτελέσματα των ποικιλόμορφων παρεμβάσεων του κράτους στην οικονομία, θεσπίζοντας για το λόγο αυτό μια ρυθμιστική αρχή, τη λεγόμενη Επιτροπή Ανταγωνισμού. Διαφαίνεται, λοιπόν, μια ανάγκη να προστατευθεί ο ελεύθερος ανταγωνισμός κατά την άσκηση της σύγχρονης οικονομικής λειτουργίας του Κράτους, από το πως, δηλαδή, το Κράτος, χωρίς να αναλαμβάνει το ίδιο επιχειρηματική δραστηριότητα, θέτει όρια, εποπτεύει και κατευθύνει την οικονομική δραστηριότητα.