The past decades has seen a global trend in the public sector towards adopting private sector oriented accrual accounting systems. Cash basis accounting, has been replaced by accrual accounting in order to improve government efficiency, transparency, and accountability. This shift gained recognition after the global financial crisis in 2008/2009, and accounting standards like IPSAS and EPSAS were developed to establish standardized principles and practices in the public sector.

The Greek government transitioned to accrual accounting during the debt crisis under a Memorandum of Understanding (MoU) with the Troika. This transition has generated research interest on the reasons behind Greece's decision and the benefits and challenges associated with Greek accrual accounting reform. This study aims to highlight the necessity of transitioning from cash to accrual accounting in Greece, which still uses a modified cash-based system. It examines the advantages and disadvantages of IPSASs and the development of EPSAS, while comparing the accounting maturity of the 27 European Union Member-States.

The study begins with a literature review that combines neo-institutional theory and diffusion theory to examine two main aspects of Greece's adoption of accrual accounting. Firstly, it seeks to identify the factors that influenced the government's decision to adopt accrual accounting. Secondly, it assesses whether the implementation of the accounting reform aligns with the government's initial intentions.

The findings reveal that Greece's decision to adopt accrual accounting was primarily driven by coercive pressures and to a lesser extent by mimetic pressures. The government saw the reform as a requirement for legitimacy. However, the implementation process lacked political and financial support, leading to a misalignment between the government's intentions and the actual implementation. The study emphasizes the importance of considering institutional pressures and implementation challenges when studying accounting system changes in the context of Greece.

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει παρατηρηθεί μια παγκόσμια τάση προς την υιοθέτηση στον δημόσιο τομέα συστημάτων λογιστικής σε δεδουλευμένη βάση προερχόμενα από τον ιδιωτικό τομέα. Η ταμειακή λογιστική έχει αντικατασταθεί από τη λογιστική σε δεδουλευμένη βάση προκειμένου να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα, η διαφάνεια και η λογοδοσία των κυβερνήσεων. Αυτή η τάση ενδυναμώθηκε μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008/2009 οπότε και αναπτύχθηκαν λογιστικά πρότυπα όπως τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα του Δημοσίου Τομέα (ΔΛΠΔΤ) και τα Ευρωπαϊκά Λογιστικά Πρότυπα του Δημοσίου Τομέα (ΕΛΠΔΤ) με σκοπό να καθιερωθούν κοινές αρχές και πρότυπα για το δημόσιο τομέα.

Η ελληνική κυβέρνηση πέρασε στη λογιστική σε δεδουλευμένη βάση κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους στο πλαίσιο του Μνημονίου Συνεργασίας (MoU) με την Τρόικα. Αυτή η μετάβαση προκάλεσε το ενδιαφέρον των ερευνητών σχετικά με τους λόγους που οδήγησαν σε αυτή την απόφαση της Ελλάδας καθώς και σχετικά με τα οφέλη και τις προκλήσεις που συνδέονται με τη μεταρρύθμιση της ελληνικής λογιστικής σε δεδουλευμένη βάση. Η παρούσα μελέτη στοχεύει να αναδείξει την αναγκαιότητα μετάβασης από τη ταμειακή λογιστική στη λογιστική σε δεδουλευμένη βάση στην Ελλάδα, όπου εξακολουθεί να εφαρμόζεται ένα τροποποιημένο σύστημα ταμειακής βάσης. Εξετάζει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα των ΔΛΠΔΤ και την ανάπτυξη των ΕΛΠΔΤ, ενώ συγκρίνει την εξέλιξη των λογιστικών συστημάτων των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η μελέτη ξεκινά με μια βιβλιογραφική ανασκόπηση που συνδυάζει τη νέο-θεσμική προσέγγιση και τη θεωρία διάχυσης για να εξετάσει δύο κύριες πτυχές της θεσμοθέτησης της λογιστικής σε δεδουλευμένη βάση στην Ελλάδα. Πρώτον, επιδιώκει να εντοπίσει τους παράγοντες που επηρέασαν την απόφαση της κυβέρνησης να υιοθετήσει τη λογιστική σε δεδουλευμένη βάση. Δεύτερον, αξιολογεί εάν η εφαρμογή της λογιστικής μεταρρύθμισης ευθυγραμμίζεται με τις αρχικές προθέσεις της κυβέρνησης ή όχι.

Τα ευρήματα αποκαλύπτουν ότι η απόφαση της Ελλάδας να υιοθετήσει σύστημα λογιστικής σε δεδουλευμένη βάση οφειλόταν κυρίως σε θεσμικές πιέσεις καταναγκασμού και λιγότερο στη σε θεσμικές πιέσεις μιμητισμού. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε τη μεταρρύθμιση ως προαπαιτούμενο νομιμοποίησής της. Ωστόσο, κατά την διαδικασία εφαρμογής δεν παρασχέθηκε η απαιτούμενη πολιτική και οικονομική υποστήριξη και οδήγησε σε αναντιστοιχία μεταξύ των αρχικών κυβερνητικών προθέσεων και των μετέπειτα κυβερνητικών πράξεων. Η μελέτη υπογραμμίζει τη σημασία εξέτασης των θεσμικών πιέσεων και των προβλημάτων εφαρμογής κατά τη μελέτη της μεταρρύθμισης του λογιστικού συστήματος στα Ελληνικά δεδομένα.