The contemporary period is more than ever part of a risky environment. The "risking" carried out by individuals, consumers, businesses, and public authorities is increasing and now concerns not simply major feared risks but actions of everyday life. Added to this is the problem of emerging risks, vectors of fear but also of awareness of the need to anticipate risky situations more than ever. It is in this context that risk management, aimed at both reducing the cost of risks and controlling them, borne by the organization, evolved during the second half of the 20th century. This, from a simple insurance management of risk to a transverse and global process of value creation for the company (global risk management, or ERM). The question then arises of knowing, in a context of emerging risks and increased uncertainty for organizations (in particular on certain risks such as natural risks, risks related to ICT, nanotechnologies, etc.), what is the anticipatory dimension of management of the risks and how this dimension makes it possible to clarify the action through a process of reflection. These three axes, reflection, anticipation, action characterize the prospective approach. The issue of this thesis is therefore to know what the prospective dimension of risk management is. This dimension can then be apprehended both through the tools (risk mapping, scenario method, FMEA, cause trees, failure tree, etc.) and methods (IVTS approach) and the vision of risk management (top-down approach and bottom up aimed at anticipating risks in order to better control them from a strategic perspective of risk management). However, one of the key points to note is that risk management is constantly evolving. The methods are enriched, and the function of Risk Manager is strengthened and specialized. Τhis is an important issue of necessary evolution. The proposal of a "risk forecast" finds its full meaning in order to shed light on how to manage risks. Pushing back the relevant time horizon in taking risks into account, thinking about the long term, thinking the unthinkable, dispelling received ideas to better avoid and/or manage complex and unconventional crises, apprehending risk from innovation, identify weak signals; these are the lines of conduct of a “foresight of risk”. This approach aims to set the individual as a key element of the organization, which is at the heart of the rational management and timely prediction of risks.

Η σύγχρονη περίοδος είναι περισσότερο από ποτέ μέρος ενός επικίνδυνου περιβάλλοντος. Η ανάληψη κινδύνων που εκτελούνται από άτομα, καταναλωτές, επιχειρήσεις και δημόσιες αρχές αυξάνεται συνεχώς και αφορά όχι μόνο τους αναμενόμενους κινδύνους αλλά και δράσεις που προκύπτουν από την καθημερινότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Επιπρόσθετα σε αυτό αποτελεί και το πρόβλημα των αναδυόμενων κινδύνων, των φορέων του φόβου, αλλά και της συνειδητοποίησης της ανάγκης να προβλέψουμε τις επικίνδυνες καταστάσεις περισσότερο από ποτέ. Στο πλαίσιο αυτό, η διαχείριση κινδύνων που επιβαρύνεται από τον οργανισμό, εξελίχθηκε κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα με στόχο τόσο τη μείωση του κόστους των κινδύνων αλλά και τον έλεγχο τους. Το γεγονός αυτό, εξελίχθηκε από μια απλή ασφαλή διαχείρισης του κινδύνου σε μια εγκάρσια και παγκόσμια διαδικασία δημιουργίας αξίας για την επιχείρηση (ERM). Στη συνέχεια τίθεται το ερώτημα της γνώσης, σε ένα πλαίσιο αναδυόμενων κινδύνων και με αυξημένη αβεβαιότητα για τους οργανισμούς (ιδίως σε ορισμένους κινδύνους όπως είναι οι φυσικοί κίνδυνοι, οι κίνδυνοι που σχετίζονται με τις ICT, τις νανοτεχνολογίες κ.λπ.), ποια είναι η πρόβλεψη της διαχείρισης των κινδύνων και πώς αυτή η διάσταση καθιστά δυνατή την αποσαφήνιση της δράσης μέσω μιας διαδικασίας προβληματισμού. Αυτοί οι τρεις άξονες, ο προβληματισμός, η πρόβλεψη, η δράση χαρακτηρίζουν την μελλοντική προσέγγιση. Επομένως, το ζήτημα αυτής της διπλωματικής διατριβής είναι να γνωρίζουμε την προοπτική διάσταση της διαχείρισης κινδύνων. Αυτή η διάσταση στη συνέχεια θα αποτυπωθεί τόσο μέσω εργαλείων (χαρτογράφηση κινδύνου, μέθοδος σεναρίου, FMEA, δέντρα αιτιών, δέντρο αποτυχιών κλπ.) όσο και με μεθόδους (προσέγγιση τύπου IVTS) και θα διατυπωθεί η προοπτική της διαχείρισης κινδύνου (προσέγγιση από πάνω προς τα κάτω και κάτω προς τα πάνω, με στόχο την πρόβλεψη κινδύνων τον καλύτερο έλεγχο και την αποτελεσματικότητα της διαχείρισης κινδύνων). Ωστόσο, ένα από τα βασικά σημεία που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η διαχείριση κινδύνου εξελίσσεται συνεχώς. Οι μέθοδοι εμπλουτίζονται και η αντιμετώπιση από τον υπεύθυνο διαχείρισης κινδύνων θα πρέπει διαρκώς να ενισχύεται και να εξειδικεύεται. Μερικά από τα σημαντικά σημεία της συμπεριφοράς ενός "προοπτικού κινδύνου" βασίζεται στις εξής ενέργειες: ο χρονικός ορίζοντας που θέτουμε σε έναν κίνδυνο, να έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε μακροπρόθεσμα, να ανιχνεύουμε και να απομονώνουμε αδύνατα σημεία, να ξεχωρίζουμε τον κίνδυνο από την καινοτομία και να αντιδρούμε άμεσα όταν ο κίνδυνος βρίσκει πεδίο εφαρμογής. Η εν λόγω προσέγγιση στοχεύει να θέσει το άτομο, ως ένα βασικό στοιχείο του οργανισμού, που βρίσκεται στο επίκεντρο για την έγκαιρη πρόβλεψη των κινδύνων αλλά και την αποτελεσματική διαχείριση τους.