Η πανδημία COVID-19 επέβαλε πολλές αλλαγές στους δημόσιους οργανισμούς όπως η υιοθέτηση νέων πρακτικών (τηλεργασία, τηλεδιασκέψεις, διαφοροποίηση ωραρίων, χρήση ηλεκτρονικών πλατφορμών, ειδικές άδειες κ.α.), οι οποίες ήταν απαραίτητες προκειμένου να συνεχιστεί η λειτουργία των οργανισμών, ένα γεγονός που πρέπει να αποτελέσει έναυσμα για την αναγκαία αλλαγή στο δημόσιο.

Η παρούσα μελέτη στοχεύει στη διερεύνηση των γνώσεων και στάσεων των συμμετεχόντων αναφορικά με αυτές τις νέες πρακτικές Διαχείρισης Ανθρώπινου Δυναμικού (Δ.Α.Δ.) στο δημόσιο και την αποτελεσματικότητά τους, την ανάγκη ή μη διατήρησης και/ή εμπλουτισμού των εισαχθέντων πρακτικών και τη σχέση τους με την εργασιακή δέσμευση και αποτελεσματικότητα, καθώς και την ανάγκη ή μη ανασχεδιασμού της δημόσιας διοίκησης, και ως εκ τούτου και της Δ.Α.Δ., μετά την εμπειρία της πανδημίας. Η αναβάθμιση των γνώσεων και δεξιοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού, καθώς και οι γνώσεις και στάσεις των συμμετεχόντων αναφορικά με την συνδρομή της Δ.Α.Δ. στην προετοιμασία των δημόσιων οργανισμών έναντι των κρίσεων και των εκτάκτων αναγκών, διερευνώνται επίσης.

Η έρευνα διενεργήθηκε ανάμεσα σε 403 συμμετέχοντες προερχόμενους από διάφορους δημόσιους οργανισμούς στην Ελλάδα και τα δεδομένα συλλέχθηκαν αποκλειστικά μέσω ερωτηματολογίου το οποίο δημιουργήθηκε ηλεκτρονικά για τους σκοπούς της συγκεκριμένης μελέτης. Υπολογίστηκαν περιγραφικά στατιστικά στοιχεία και πραγματοποιήθηκε ανάλυση συσχετίσεων και παλινδρόμησης με τη χρήση του IBM-SPSS v.28.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι υπάρχει αδιαμφισβήτητη ανάγκη για τον μετασχηματισμό της Δ.Α.Δ. μετά την κρίση, ειδικά επανασχεδιάζοντας τους εργασιακούς ρόλους και υιοθετώντας τη σημασία του οργανογράμματος, της ανάλυσης και της περιγραφής θέσεων εργασίας. Ταυτόχρονα, ο ψηφιακός μετασχηματισμός για τον δημόσιο τομέα είναι μια μεγάλη ευκαιρία που θα οδηγήσει στην καλύτερη παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες και προς αυτή την κατεύθυνση η ανανέωση και αναβάθμιση των δεξιοτήτων του ανθρώπινου δυναμικού και η εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες θεωρείται μονόδρομος. Επιπλέον, τα υβριδικά μοντέλα εργασίας θεωρούνται επίσης απαραίτητη προϋπόθεση για τη μελλοντική επιτυχία των δημόσιων οργανισμών. Τέλος, η παρούσα έρευνα συμβάλλει στη γενική γνώση σχετικά με την ανάπτυξη πρακτικών Δ.Α.Δ. που λαμβάνουν υπόψη την εμπειρία του COVID-19, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν και μόνιμη εφαρμογή.

The COVID-19 pandemic forced many changes within public organizations as the adoption of new practices (teleworking, teleconferences, schedule differentiation, use of electronic platforms, special leaves etc), which were necessary in order to keep the continuance of the organizations’ operations, a fact that should become a trigger for the much-needed change in public sector.

The present study aims investigating the knowledge and views of participants concerning those new H.R.M. practices in public sector and their effectiveness, the need or not, to maintain and/or enrich the introduced practices and the connection with work commitment and efficiency, as well as the need or not to redesign public administration, and therefore H.R.M., after experiencing the pandemic. The upgrading of knowledge and skills of human resources, as well as the knowledge and views of participants regarding the contribution of H.R.M. to the preparation of public organizations against crises and emergencies, are investigated also.

The research was conducted among 403 participants from various public organizations operating in Greece and the data were collected exclusively via questionnaire created electronically for the purposes of this study. Descriptive statistics were calculated and correlation and regression analysis was performed using IBM-SPSS v.28.

The results show that there is an undoubted need for H.R.M. transformation after the crisis especially by redesigning work roles and adapting the importance of organization chart, job analysis and job description. At the same time, digital transformation for public sector is a great opportunity that will lead to the better provision of services to citizens and towards that direction the renewal and upgrading of human resources skills and familiarization with new technologies is considered as the only path. Moreover, hybrid work models are also considered as a necessity for the future success of public organizations. Finally, this research contributes to the general knowledge concerning the development of COVID-19 oriented HRM practices, which may also have permanent application.