Η πρόοδος της επιστήμης στο πεδίο της αύξησης κατά μέσο όρο του προσδόκιμου ζωής, επέφερε αλλαγές στην πληθυσμιακή δομή και δημιούργησε νέες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.  Το γήρας ως μία διαδικασία ετερογενούς χαρακτήρα έχει ως κύριο γνώρισμά του τις λειτουργικές διαταραχές. Κατά τον Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (2000), για το έτος 2050, το ποσοστό των ατόμων πάνω από τα 60 έτη εκτιμάται να φτάσει αυτό του 36% έναντι του 21% κατά το έτος 2002. Συνεπώς καθίσταται ιδιαίτερα σημαντική η έρευνα των αιτιών του ανθρώπινου γήρατος, της εξέλιξης αυτού αλλά και των γνωρισμάτων του προκειμένου να αντιμετωπιστεί με καλύτερο τρόπο η τρίτη ηλικία τόσο σε κοινωνικό όσο και οικονομικό επίπεδο. Ομοίως σημαντική είναι και η κατακόρυφη αύξηση των μακροχρόνιων νόσων που εκδηλώνονται συνήθως στους ηλικιωμένους. Κατά τα δεδομένα της Eurodem, το πληθυσμιακό μέγεθος σε πάσχοντες από άνοια στην Ελλάδα αγγίζει τις 140.000.

Η άνοια δε αποτελεί την πιο σημαντική μακροχρόνια νόσο που σχετίζεται με τους ηλικιωμένους και το Alzheimer να καταλαμβάνει την πρώτη θέση στις συχνότερα εκδηλούμενες μορφές αυτής. Κύριο χαρακτηριστικό της άνοιας είναι ο επίκτητος χαρακτήρας της και η συνεχής πτώση των διανοητικών λειτουργιών που επιφέρει κατ` επέκταση και γνωστικές δυσλειτουργίες. Συμπεριλαμβάνεται στις πιο σοβαρές μακροχρόνιες νόσους και έχει αντίκτυπο στην καθημερινή ρουτίνα τόσο του πάσχοντος και της οικογένειας του όσο και των φροντιστών αυτού.

Ως εκ τούτων το νοσηλευτικό προσωπικό κατέχει πρωτεύοντα ρόλο στην πρόληψη της νόσου αλλά και  στη διάγνωση αλλά και στη θεραπεία του πάσχοντος από άνοια. Ο νοσηλευτής είναι επιφορτισμένος με την παρηγοριά αλλά και την βοήθεια των ασθενών, αφού επιμελείται των καθημερινών αναγκών του και τον φροντίζει καθ` όλη την εξελικτική πορεία της νόσου, όσο αυτός φιλοξενείται στις μονάδες μακροχρόνιας φροντίδας. Τέλος συμμετέχει και στην εξωνοσοκομειακή θεραπεία του, παρέχοντας τις απαραίτητες γνώσεις στο άμεσο περιβάλλον του ασθενούς σχετικά με τους ενδεικνυόμενους τρόπους απασχόλησης αυτού και το πρόγραμμα που οι συγγενείς θα πρέπει να ακολουθούν για την ομαλή συμβίωση τους, χωρίς να αλλάξει δραματικά η καθημερινότητα τους.

The progress of science in the field of increasing average life expectancy has brought about changes in the population structure and created new social and economic conditions. Old age as a heterogeneous process has functional disorders as its main feature. According to the United Nations (2000), for the year 2050, the proportion of people over 60 is estimated to reach 36% compared to 21% in 2002. Therefore, it is particularly important to investigate the causes of human ageing, its development and its characteristics in order to better deal with old age both socially and economically. Equally important is the sharp increase in long-term diseases that usually occur in the elderly. According to Eurodem data, the population size of dementia sufferers in Greece reaches 140,000.

Dementia is the most important long-term disease associated with the elderly and Alzheimer's occupies the first place in its most frequently manifested forms. The main characteristic of dementia is its acquired character and the continuous decline of mental functions that consequently leads to cognitive dysfunctions. It is included in the most serious long-term diseases and has an impact on the daily routine of both the sufferer and his family and his caregivers.

Therefore, the nursing staff plays a leading role in the prevention of the disease but also in the diagnosis and treatment of the sufferer of dementia. The nurse is responsible for the comfort and assistance of patients, since he takes care of his daily needs and takes care of him throughout the progression of the disease, while he is hosted in long-term care units. Finally, he participates in his outpatient treatment, providing the necessary knowledge to the patient's immediate environment about the appropriate ways of employing him and the program that relatives should follow for their smooth coexistence, without dramatically changing their daily lives