ΠΕΡΙΛΗΨΗ

   Το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης αποτελεί ένα υψίστης σημασίας πρόβλημα, παγκοσμίως, καθώς αναφέρεται στη σωματική και ψυχική εξάντληση των εργαζσομένων. Η συχνότητα εμφάνισής του είναι ιδιαιτέρως υψηλή σε συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους, όπως των επαγγελματιών υγείας. Οι νοσηλευτές  αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα εμφάνισης του συνδρόμου, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με έντονους εργασιακούς ρυθμόυς και υποχρεούνται να βρίσκονται σε συνεχή επαφή με τον ανθρώπινο πόνο. Ως εκ τούτυ, το αίσθημα απογοήτευσης και εξουθένωσης τους κυριεύει, με την αύξηση των περιστατικών που καλούνται να αντιμετωπίσουν, ενώ η εξάντληση που νιώθουν αποτελεί τροχοπέδη στην ενεργή συμβολή τους στην κατάσταση του εκάστοτε νοσηλευομένου. Μάλιστα, αν επιδεινωθεί η επαγγελματική εξουθένωση, οι νοσηλευτές μπορεί να μη είναι σε θέση να αναπτύξουν περεταίρω τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Τα συμπτώματα του συνδρόμου είναι ψυχοσωματικής φύσεως, ενώ η μη έγκαιρη αντιμετώπιση τους δύναται να οδηγήσει σε σοβαρές επιπτώσεις, τόσο για τον ίδιο τον νοσηλευτή, όσο και για τους γύρω του.

   Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση της επαγγελματικής εξουθένωσης στους νοσηλευτές και πώς επιδρούν οι συνθήκες εργασίας στην εκδήλωση επαγγελματικής εξουθένωσης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας βρέθηκαν μέτρια επίπεδα επαγγελματικής εξουθένωσης στου νοσηλευτές. Ειδικότερα βρέθηκε ότι όσο αυξάνεται η ηλικία τόσο μειώνεται η συναισθηματική εξάντληση στους νοσηλευτές. Επίσης όσο αυξάνεται η ικανοποίηση των νοσηλευτών από τις συνθήκες εργασίας, τις σχέσεις με τους συναδέλφους και τους ανωτέρους τόσο μειώνεται η συναισθηματική εξάντληση. Τέλος βρέθηκε ότι όσο αυξάνεται η ικανοποίηση από τις συνθήκες εργασίας τόσο αυξάνονται τα επίπεδα αποπροσωποποίησης.

   Συμπερασματικά θεωρείται ότι η έγκαιρη αναγνώριση του συνδρόμου στους νοσηλευτές είναι σημαντική λόγω της επίδειξης καλύτερης επαγγελματικής συμπεριφοράς και της παροχής καλύτερης ποιότητας υπηρεσιών. Η έγκαιρη θεραπεία απαιτεί γνώση και εκπαίδευση των νοσηλευτών.

Λέξεις-κλειδιά: επαγγελματική εξουθένωση, νοσηλευτικό προσωπικό, συναισθηματική εξάντληση, προσωπικά επιτεύγματα, αποπροσωποποίηση

Abstract

   Burnout syndrome is a problem of great importance worldwide, as it refers to the physical and mental exhaustion of workers. Its incidence is particularly high in certain occupational sectors, such as health professionals. Nurses are a prime example of the syndrome, as they are confronted with intense workloads and are required to be in constant contact with human suffering. As a result, feelings of frustration and exhaustion overwhelm them, with the increase in the number of cases they have to deal with, and the exhaustion they feel is an obstacle to their active contribution to the patient's situation. Indeed, if burnout worsens, nurses may not be able to further develop their interpersonal relationships. The symptoms of the syndrome are psychosomatic in nature, and failure to address them in a timely manner can lead to serious consequences for both the nurse and those around them.

   The purpose of this work is to investigate burnout in nurses and how working conditions affect the manifestation of burnout. According to the results of the research, moderate levels of professional burnout were found in nurses. In particular, it was found that as the age increases, the emotional exhaustion in nurses decreases. Also, as nurses' satisfaction with working conditions, relationships with colleagues and superiors increases, emotional exhaustion decreases. Finally, it was found that as satisfaction with working conditions increases, the levels of depersonalization increase.

   It is considered that early recognition of the syndrome in nurses is important because of demonstrating better professional behavior and providing better quality services. Early treatment requires knowledge and education of nurses.

Keywords: burnout, nursing staff, emotional exhaustion, personal achievements, depersonalization