Στην παρούσα διπλωματική εργασία διερευνάται το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και πόσο αυτή επηρεάζεται από τον εγκλεισμό που προκάλεσε η πανδημία λόγω του COVID-19. Η ενδοοικογενειακή βία έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερευνών στην επιστημονική κοινότητα. Η ενδοοικογενειακή βία συναντάται σε διαφορετικούς πολιτισμούς και σε παγκόσμια κλίμακα, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες. Η απομόνωση σε συνδυασμό με ψυχολογικούς και οικονομικούς στρεσογόνους παράγοντες που συνοδεύουν την πανδημία καθώς και πιθανές αυξήσεις στους αρνητικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης (π.χ. υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ) μπορούν να συνδυαστούν σε μια τέλεια καταιγίδα για να πυροδοτήσουν ένα άνευ προηγουμένου κύμα οικογενειακής βίας.
Μέσα από την βιβλιογραφική ανασκόπηση γίνεται αναφορά στις μορφές ενδοοικογενειακής βίας και έπειτα προσεγγίζεται ως κοινωνικό φαινόμενο μέσα από τη θεωρία των κοινωνικά στρεσογόνων παραγόντων. Παρουσιάζονται οι επιπτώσεις που έχει η βία στη ζωή του θύματος είτε αυτό είναι σύζυγος/σύντροφος είτε αυτό είναι παιδί. Γίνεται αναφορά στην νομοθετική αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Ακόμη, αναλύεται η νέος ιός COVID-19, ο οποίος προκάλεσε την πανδημία, τους κινδύνους που επέφερε η εξάπλωσή του και τις επιπτώσεις που προξένησε στην ενδοοικογενειακή βία. Έγινε προσέγγιση στις επιπτώσεις στην ψυχολογία του ατόμου που επέφερε η πανδημία και ο αναγκαστικός εγκλεισμός εντός της οικίας προκειμένου να μην εξαπλωθεί ο κορονοϊός. Η κατάθλιψη και το άγχος αυξήθηκε στα θύματα είτε λόγω του φόβου για νέα ενδεχόμενα επεισόδια ενδοοικογενειακής βίας είτε λόγω της οικονομικής δυσχέρειας την οποία αντιμετώπιζαν.
Παρουσιάστηκαν παρεμβατικά προγράμματα που στόχο τους είχαν να προληφθεί και να αντιμετωπιστεί η ενδοοικογενειακή βία κατά των παιδιών, κατά των ηλικιωμένων και κατά της συντρόφου. Ακόμη, έγινε αναφορά στα παρεμβατικά προγράμματα που αφορούν τους άνδρες δράστες. Έγινε ακόμη αναφορά στα παρεμβατικά μέτρα που πάρθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας που πάρθηκαν υπό την ηγεσία των ΜΚΟ και της κοινωνίας των πολιτών, καθώς και μέτρα που πάρθηκαν ειδικότερα για την πρόληψη της παιδικής κακοποίησης. Μέσα από την ποιοτική έρευνα προσεγγίζεται και αποτυπώνεται το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας σε μία ομάδα γυναικών, εστιάζοντας στην αλλαγή της συμπεριφοράς του δράστη, στην επιθετικότητα ή όχι που ανέπτυξε κατά την περίοδο της πανδημίας και ποια ήταν η συμπεριφορά του μετά από κάθε άσκηση βίας . Εστιάζεται ακόμη ο λόγος παραμονής στο σπίτι μαζί με τον δράστη και κατά πόσο ήταν εύκολο κατά τη διάρκεια της καραντίνας να επισκεφτεί το θύμα αρμόδιους φορείς στήριξης της ενδοοικογενειακής βίας.
