Στα πρώτα χρόνια της Βιομηχανικής Επανάστασης, η ασφάλεια και η υγεία στην εργασία ήταν προσωπικό θέμα και εξαρτιόταν από τον ίδιο τον εργαζόμενο και την τύχη του. Η φιλοσοφία της εποχής ήταν ότι τα ατυχήματα, οι τραυματισμοί και οι βλάβες της υγείας αποτελούν παραπροϊόν της βιομηχανίας και η πρόληψη ήταν υποχρέωση των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός που αναφέρεται σε µια επιστολή ενός Εγγλέζου διευθυντή κλωστοϋφαντουργίας προς τη βουλή των Λόρδων που αναφέρει: «Αξιότιμοι κύριοι, σας πληροφορώ ότι η μικρή εργάτρια, η απροσεξία της οποίας έγινε αφορμή να τραυματισθεί σοβαρά η ίδια, τιμωρήθηκε πολύ αυστηρά ώστε στο μέλλον να είναι πιο προσεκτική». Αφυπνισμένη από τις άσχημες συνθήκες η κοινή γνώμη άρχισε να πιέζει για την καθιέρωση ποικίλων προστατευτικών νόμων και κανονισμών, συμπεριλαμβανομένου και της υποχρέωσης καταβολής αποζημίωσης σε εργαζόμενο που τραυματίσθηκε ή έπαθε βλάβη η υγεία του κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Σταδιακά αναγνωρίστηκε το δόγμα ότι: «η καλύτερη διάταξη για την ασφάλεια είναι η προσοχή του εργάτη». Η σύγχρονη πραγματικότητα βρίσκει την αφύπνιση σε θέματα υγιεινής και ασφάλειας μεγάλη. Οι επαγγελματικές ασθένειες καταγράφονται και αρχίζουν οι νομοθετικές πράξεις. Στην Ελλάδα ουσιαστικά βήματα για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας άρχισαν να γίνονται μετά το 1911, µε την έκδοση πολλών νομοθετημάτων που αφορούσαν διάφορες εργασίες και ειδικότητες εργαζομένων. Για πολλά χρόνια στους χώρους εργασίας οι λόγοι που υπήρχαν για να ληφθούν κάποια μέτρα για την αποφυγή των εργατικών ατυχημάτων, ήταν ανθρωπιστικοί και οικονομικοί. Για όσο διάστημα η εργασία ήταν φθηνή και άφθονη το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό εργαζόταν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Ατέλειωτες ώρες εργασίας, μηδαμινή εκπαίδευση, άθλιες συνθήκες φωτισμού και αερισμού. Με βάση τα παραπάνω υπήρξε η ανάγκη να θεσπιστούν νομοθετικές ρυθμίσεις για να δοθεί τέλος στον ανεξέλεγκτο αριθμό ατυχημάτων. Ένα από τα βασικότερα αποτελέσματα που προέκυψαν από την παρούσα έρευνα είναι η ιδιάζουσα σημασία της εκπαίδευσης του ανθρώπινου δυναμικού των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο κλάδο τεχνικών έργων, προκειμένου να περιοριστούν οι πιθανότητες εκδήλωσης εργατικών ατυχημάτων. Ένας επίσης αξιοπρόσεκτος παράγοντας, είναι η διατήρηση των κατάλληλων συνθηκών του περιβάλλοντος εργασίας, όπως αντικατοπτρίζεται στην ισχύουσα νομοθεσία, καθώς και η πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού, δηλαδή τεχνικών ασφαλείας και ιατρού εργασίας, όπου αυτό είναι απαραίτητο και για όσο χρόνο ο νόμος ορίζει. Τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα θανατηφόρα ή μη θανατηφόρα στον κλάδο των κατασκευών, προέρχονται από πτώσεις των εργαζομένων, είτε σε χαμηλά είτε σε μεγάλα ύψη. Ενώ σημαντικός είναι και ο αριθμός των εργατικών ατυχημάτων που αφορούν εργασίες που σχετίζονται με το ηλεκτρικό ρεύμα[24]. Είναι σημαντικό, στο σημείο αυτό, να καταστεί αντιληπτό ότι σε κάθε κατηγορία προσδιοριστικών παραγόντων των επιπέδων ασφάλειας μίας επιχείρησης, υπάρχουν προτεινόμενες πρακτικές, μέσω της εφαρμογής των οποίων είναι δυνατόν να αποκατασταθεί η τάξη και να αυξηθούν τα επίπεδα ασφαλείας και ως εκ τούτου να μειωθεί η πιθανότητα πρόκλησης ενός ανεπιθύμητου εργατικού ατυχήματος. Πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωση των διοικητικών προσδιοριστικών παραγόντων των επιπέδων ασφαλείας, ορισμένες ενδεικτικές προτεινόμενες πρακτικές, οι οποίες είναι δυνατόν να μειώσουν τον κίνδυνο πρόκλησης εργατικών ατυχημάτων, είναι η αύξηση της εκπαίδευσης και επιμόρφωσης των εργαζομένων, η υιοθέτηση ημερήσιων επιθεωρήσεων για ζητήματα ασφαλείας στον χώρο εργασίας τους, ο ακριβής και αποτελεσματικός σχεδιασμός των επιμέρους ακολουθούμενων διαδικασιών για την τήρηση των επιπέδων ασφαλείας εν ώρα εργασίας, η ανάθεση ειδικών ζητημάτων ασφαλείας σε υπαλλήλους που απασχολούνται στην ίδια την επιχειρηματική οντότητα από την οποία κατασκευάζεται ένα συγκεκριμένο τεχνικό έργο, καθώς επίσης και η διοικητική δέσμευση της εταιρείας για την διάθεση επαρκών χρηματοδοτικών πόρων και δομών για ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια των εργαζομένων στην κατασκευή τεχνικών έργων (Manu et al., 2014; Shamsuddin et al., 2015; Jazayeri & Dadi, 2017).
In the early years of the Industrial Revolution, safety and health at work was a personal matter and depended on the worker himself and his fate. The philosophy of the time was that accidents, injuries and damage to health are a by-product of industry and prevention was an obligation of workers. Characteristic is the fact mentioned in a letter from an English textile director to the House of Lords stating: "Ladies and gentlemen, I would like to inform you that the young worker, whose carelessness caused her to be seriously injured, has been punished very severely so that in the future she will be more careful."Awakened by the bad conditions, public opinion began to press for the introduction of a variety of protective laws and regulations, including the obligation to pay compensation to an employee who was injured or his health was damaged during his work. Gradually recognized the doctrine that: "the best provision for safety is the attention of the worker." The modern reality finds the awakening in matters of health and safety great. Occupational diseases are recorded and legislative acts are initiated. In Greece, substantial steps to improve working conditions began to be taken after 1911, with the adoption of many pieces of legislation concerning various tasks and specialties of employees. For many years in the workplace the reasons that existed for taking some measures to avoid accidents at work were humanitarian and economic.As long as labour was cheap and abundant, the workforce worked under adverse conditions. Endless hours of work, minimal training, miserable lighting and ventilation conditions. Based on the above, there was a need to introduce legislative regulations to put an end to the uncontrolled number of accidents. Based on the above, there was a need to introduce legislative regulations to put an end to the uncontrolled number of accidents. One of the main results that have emerged from this research is the particular importance of training the human resources of enterprises operating in the construction industry, in order to reduce the chances of occupational accidents. Another remarkable factor is the maintenance of the appropriate conditions of the working environment, as reflected in the current legislation, as well as the recruitment of qualified personnel, i.e. safety technicians and an occupational doctor, where necessary and for as long as the law stipulates. Most fatal or non-fatal accidents at work in the construction industry come from worker falls, either at low or high altitudes. While the number of accidents at work involving work related to electricity is also significant[24]. It is important, at this point, to understand that in each category of determinants of a company's safety levels, there are proposed practices, through the implementation of which it is possible to restore order and increase safety levels and thereby reduce the likelihood of an unwanted accident at work. More specifically, in the case of the administrative determinants of safety levels, some indicative proposed practices, which may reduce the risk of accidents at work, are the increase in the education and training of workers, the adoption of daily inspections on safety issues at their workplace.More specifically, in the case of administrative determinants of safety levels, some indicative proposed practices, which may reduce the risk of accidents at work, are the increase in the education and training of workers, the adoption of daily inspections on safety issues at their workplace, the precise and effective design of the individual procedures followed to comply with safety levels at the time of work, the assignment of specific safety issues to employees employed in the very business entity from which a specific technical project is constructed, as well as the company's administrative commitment to allocate adequate financial resources and structures for issues related to the safety of employees in the construction of technical projects (Manu et al., 2014; Shamsuddin et al., 2015; Jazayeri & Dadi, 2017).
ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΤΑ ΤΕΧΝΙΚΑ ΕΡΓΑ