Άτομα με αναπηρίες | Κοινωνικός αποκλεισμός | Αποκατάσταση | Ανθρώπινα δικαιώματα
7
27
43
Περιέχει : πίνακες, διαγράμματα, εικόνες
Το 15% του πληθυσμού παρουσιάζει κάποια μορφή αναπηρίας, καθιστώντας τα ΑμεΑ την πιο πολυπληθή μειονότητα παγκοσμίως. Μετά από αιώνες πολιτισμικής προκατάληψης και καταστρατήγησης των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων, οι αγώνες των αναπηρικών κινημάτων οδήγησαν στα τέλη του 20ου αιώνα, για πρώτη φορά, στην εφαρμογή διεθνών συμβάσεων του ΟΗΕ και της ΕΕ για την «μη διάκριση» και την κοινωνική μέριμνα, με θετικά μέτρα σε όλες τις πτυχές της ζωής τους, όπως η εκπαίδευση, η εργασία και η υγειονομική περίθαλψη. Έτσι επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό η αντιμετώπιση του κοινωνικού και εργασιακού αποκλεισμού των ΑμεΑ, ο σεβασμός των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους και η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους στην καθημερινή αλληλεπίδραση με την κοινωνία και το περιβάλλον. Η παρούσα εργασία, με την ποιοτική μέθοδο ερευνητικής προσέγγισης και την διαδικασία της προσωπικής συνέντευξης, θεωρεί ότι το νομοθετικό πλαίσιο υποστήριξης των ανθρώπινων δικαιωμάτων των ΑμεΑ με κινητικά προβλήματα στην Ελλάδα, λειτούργησε κυρίως με την μορφή απαγορεύσεων και πολιτικής ρητορικής, χωρίς να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για την πλήρη εφαρμογή τους, με σημαντικούς κινδύνους να ελλοχεύουν στην κατάσταση της ψυχοσωματικής τους υγείας και στην απόλαυση των ίσων ευκαιριών. Ωστόσο οι ευνοϊκές συνθήκες προσβασιμότητας της Κομοτηνής λειτούργησε ως καταλυτικός παράγοντας για την αποτελεσματικότερη παρέμβαση της αποκατάστασης από ιδιωτικούς και δημόσιους φορείς του τόπου, που δρούνε αποτρεπτικά στην ιδρυματοποίηση, τον κοινωνικό στιγματισμό και απομόνωση των ΑμεΑ με κινητικές δυσχέρειες, βελτιώνοντας δραματικά την λειτουργικότητά τους και τις κατάλληλες εκείνες γνωστικές και επικοινωνιακές τους δεξιότητες που τους ωθούν με επιτυχία προς την κοινωνική ένταξη και επανένταξη.
15% of the population has some form of disability, making people with disabilities the largest minority in the world. After centuries of cultural prejudice and abuse of their fundamental rights, the struggles of the disability movement led to the implementation of international UN and EU conventions on "non-discrimination" and social welfare for the first time in the late 20th century, with positive measures in all aspects of their lives, such as education, work and healthcare. Thus, the social and labor exclusion of people with disabilities, the respect for their fundamental human rights and the improvement of their living conditions in their daily interaction with society and the environment have been achieved to a large extent. The present work with the qualitative method of research approach and the process of personal interview (one – to - one interview) considers that the legal framework for the support of the human rights of persons with disabilities in Greece, worked mainly in the form of bans and political rhetoric, without create the appropriate conditions for their full implementation, with significant risks lurking in their state of psychosomatic health and the enjoyment of equal opportunities. However, the favorable accessibility conditions of Komotini city acted as a catalyst for more effective intervention of rehabilitation by private and public structures, which act as a deterrent to the institutionalization, social stigma and isolation of the disabled people with mobility difficulties, dramatically improving their cognitive and communication skills that successfully push them towards social inclusion and reintegration.
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΟΤΗΝΗ