Η επίδραση της δεξμεδετομιδίνης στην εμφάνιση μετεγχειρητικής γνωσιακής δυσλειτουργίας σε ηλικιωμένους ασθενείς με κατάγματα ισχίου

Effect of Dexmedetomidine on Postoperative Cognitive Dysfunction in Hip Fracture Patients (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Σπυράκη, Μαρία
  3. Διαχείριση Γήρανσης και Χρόνιων Νοσημάτων (ΓΧΝ)
  4. 20 Ιουλίου 2019 [2019-07-20]
  5. Ελληνικά
  6. 72
  7. Μέντης, Μανόλης
  8. Χλέτσος, Θεολόγος Μιχαήλ | Ανθόπουλος, Χαράλαμπος
  9. Ηλικιωμένοι | Elderly | Κατάγματα ισχίου | Hip fractures | Μετεγχειρητική γνωσιακή δυσλειτουργία | Postoperative cognitive dysfunction | Δεξμεδετομιδίνη | Dexmedetomidine
  10. 2
  11. 85
  12. Περιέχει : πίνακες, σχήματα, εικόνες
    • Εισαγωγή: Η γήρανση του πληθυσμού αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο με διαρκώς αυξανόμενες διαστάσεις. Η συννοσηρότητα και η ευπάθεια που συνοδεύει τους ηλικιωμένους συχνά έχει δυσάρεστες συνέπειες για την υγεία τους. Μεγάλη μάστιγα του πληθυσμού αυτού αποτελούν τα κατάγματα ευθραυστότητας. Συγκεκριμένα, τα κατάγματα ισχίου αποτελούν μια από τις συχνότερες αιτίες εισόδου των ηλικιωμένων ασθενών στο νοσοκομείο, νοσηρότητας και έκπτωσης της λειτουργικότητας τους. Η αντιμετώπιση των καταγμάτων ισχίου είναι κατά πλειοψηφία χειρουργική, με αποτέλεσμα ο γηριατρικός πληθυσμός να έρχεται αντιμέτωπος με το στρες της επέμβασης και της αναισθησίας. Από τους πρώτους τομείς που επηρεάζονται κατά την περιεγχειρητική περίοδο είναι αυτός των γνωσιακών λειτουργιών. Η μετεγχειρητική γνωσιακή δυσλειτουργία, αποτελεί επιπλοκή που εμφανίζεται είτε πρώιμα είτε όψιμα κατά τη μετεγχειρητική περίοδο, μπορεί να είναι παροδική αλλά μπορεί και να μεταπέσει σε χρονιότητα, και αποτελεί σημαντικό παράγοντα έκπτωσης της λειτουργικότητας των ηλικιωμένων. Παράλληλα, αυξάνει τα ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας καθώς και τη διάρκεια νοσηλείας, δημιουργώντας έτσι ένα κοινωνικο- οικονομικό φορτίο και πρόβλημα δημόσιας υγείας. Πολλοί είναι οι παράγοντες κινδύνου και συγχρόνως πολλές οι προσπάθειες πρόληψης και αντιμετώπισης της. Τελευταία δεδομένα, υποστηρίζουν πως η δεξμεδετομιδίνη, ένας α2- αγωνιστής, μπορεί να μειώσει την επίπτωση της μετεγχειρητικής γνωσιακής δυσλειτουργίας εφόσον χορηγηθεί διεγχειρητικά, γεγονός το οποίο αποτελεί και το στόχο της παρούσας μελέτης. Μεθοδολογία: Πρόκειται για διπλή τυφλή, προοπτική, τυχαιοποιημένη πιλοτική μελέτη. Πληθυσμός μελέτης είναι όλοι οι ηλικιωμένοι (≥ 65 ετών) με κατάγματα ευθραυστότητας στο ισχίο που εισάγονται προς χειρουργική αντιμετώπιση και πληρούν τα κριτήρια ένταξης. Υπάρχουν δύο ομάδες ασθενών των 12 ατόμων η καθεμία. Η πρώτη ομάδα DEX (Dexmedetomidine) περιλαμβάνει ασθενείς στους οποίους διενεργείται υπαραχνοειδής αναισθησία και διεγχειρητικά λαμβάνουν δεξμεδετομιδίνη σε στάγδην έγχυση, ενώ η δεύτερη ομάδα ασθενών CONV (Conventional) λαμβάνει υπαραχνοειδή αναισθησία και (placebo) N/S 0.9% στάγδην. Η γνωσιακή λειτουργία των ασθενών αξιολογείται προεγχειρητικά, 1 ώρα μετεγχειρητικά και 7 μέρες μετεγχειρητικά μέσω δύο νευροψυχολογικών δοκιμασιών, του «MMSE» και «CDT». Αποτελέσματα: Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων, ούτε στην 1η μετεγχειρητική ώρα, ούτε κατά την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα της δεξμεδετομιδίνης παρουσιάζει μια βελτίωση στη βαθμολογία στη δοκιμασία «MMSE» κατά τον τρίτο έλεγχο. Συμπέρασμα: Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης η δεξμεδετομιδίνη δε φαίνεται να σημειώνει στατιστικά σημαντική υπεροχή σχετικά με την εμφάνιση πρώιμης μετεγχειρητικής γνωσιακής δυσλειτουργίας. Απαιτούνται όμως περισσότερες μελέτες ώστε να διαπιστωθεί η επίδραση της τόσο στην πρώϊμη όσο και στην όψιμη μορφή της.
    • Introduction: Population ageing is a global concern, since the increasing life expectancy is accompanied with multiple health problems and functional decline. Hip fracture is a common cause of morbidity and mortality concerning geriatric patients. One of the most important adverse events of hip fracture surgery and anesthesia remains postoperative cognitive dysfunction (POCD). Many risk factors contribute to POCD, which can be temporary or can lead to a permanent cognitive decline. POCD is associated with poor outcomes, functional decline, higher morbidity and mortality and longer in-hospital stay. It poses an economic burden for both elderly and the society. It is crucial to be prevented and promptly managed in order to avoid the dramatic consequences and to improve the quality of life for the orthogeriatric population. Dexmedetomidine is regarded to be associated with lower incidence of POCD when used intraoperatively for the sedation of hip fractured patient. Aim of this pilot study is to identify a possible benefit using dexmedetomidine for sedation in geriatric patients with hip fracture, during its surgical fixation under spinal anesthesia, in the field of cognitive function. Methods: This is a prospective, randomized, double blind pilot study. Twenty- four orthogeriatric patients undergoing hip fracture surgery were randomly separated in two groups. First group (n=12) was selected to receive dexmedetomidine (DEX) as a sedative during surgery under spinal anesthesia, while second group (n=12) received normal saline 0.9% (placebo) (CONV). MMSE and CDT tests were used to identify cognitive function, preoperatively, 1 hour postoperatively and 7 days after surgery. Results: No statistically significant difference has been detected between two groups regarding POCD. MMSE score was higher in group (DEX) 7 days postoperatively in comparison with the preoperative values but no statistically significant. Conclusion: Dexmedetomidine may play a beneficial role for the aging brain, especially during perioperative period, further research though is necessary.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.