Η Κολπική Μαρμαρυγή (ΚΜ) είναι η συχνότερη διαταραχή του καρδιακού ρυθμού και μια από τις κυριότερες αιτίες εισαγωγής ασθενών σε Νοσοκομείο και δαπανών των συστημάτων υγείας στο Δυτικό κόσμο. Η κύρια θεραπευτική προτεραιότητα στους ασθενείς με ΚΜ είναι η αντιμετώπιση του θρομβοεμβολικού κινδύνου και κυρίως η πρόληψη των Αγγειακών Εγκεφαλικών Επεισοδίων (ΑΕΕ), λόγω του σημαντικού ιατρικού, κοινωνικού και οικονομικού κόστους που αυτά επιφέρουν. Η αντιπηκτική αγωγή αποτελεί την πιο αποτελεσματική στρατηγική για την πρόληψη των ΑΕΕ αλλά η χορήγηση από του στόματος αντιπηκτικής αγωγής (OAC) σε ηλικιωμένους ασθενείς με ΚΜ παρουσιάζει πολλές "προκλήσεις" για τον θεράποντα ιατρό καθώς η προχωρημένη ηλικία, οι συννοσηρότητες και η πολυφαρμακία αυξάνουν τόσο το θρομβοεμβολικό όσο και τον αιμορραγικό κίνδυνο. Τόσο οι ανταγωνιστές της βιταμίνης Κ (VKAs) όσο και οι νεότεροι από του στόματος αντιπηκτικοί παράγοντες (NOACs) συχνά υποχρησιμοποιούνται και υποδοσολογούνται για την πρόληψη των ΑΕΕ σε ηλικιωμένους ασθενείς με ΚΜ εξαιτίας του φόβου για τον κίνδυνο αιμορραγίας ο οποίος είναι αλήθεια οτι αυξάνεται σημαντικά με την πρόοδο της ηλικίας. Η υποθεραπεία όμως των πιο ηλικιωμένων ασθενών που έχουν μάλιστα τις περισσσότερες φορές και πολύ υψηλό κίνδυνο να υποστούν κάποιο ΑΕΕ αποτελεί μια σημαντική αιτία δυνητικά αποτρέψιμης νοσηρότητας, θνητότητας και μακροχρόνιας αναπηρίας. Η κακή συμμόρφωση στην αντιπηκτική αγωγή αλλά και η κακή επιλογή των ασθενών που είναι υποψήφιοι για αυτή σε συνδυασμό με τις δυσκολίες που συχνά παρουσιάζονται κατά την θεραπεία των ασθενών με τους VKAs (περίπλοκα δοσολογικά σχήματα, ανάγκη συχνής παρακολούθησης του χρόνου προθρομβίνης/INR, αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα αλλά και με τη διατροφή του ασθενούς) είναι μερικοί από τους λόγους που οδήγησαν στην υιοθέτηση των NOACs ως θεραπεία πρώτης γραμμής αναφορικά με τη λήψη αντιπηκτικής αγωγής από ηλικιωμένους ασθενείς με ΚΜ. Εν τούτοις κάτι τέτοιο επιβαρύνει σημαντικά τα οικονομικά των συστημάτων υγείας λόγω του υψηλότερου κόστους των παραγόντων αυτών, ενώ και οι παράγοντες αυτοί συνοδεύονται από περιορισμούς στη χρήση τους, χρειάζονται τροποποίηση της δοσολογία τους σε ειδικές ομάδες ασθενών, αυξάνουν τον αιμορραγικό κίνδυνο - ιδιαίτερα από το γαστρεντερικό σωλήνα - αν και έχουν συνολικά καλύτερο προφίλ ασφάλειας συγκριτικά με τους VKAs και η αναστροφή της δράσης τους απαιτεί τη χρήση ειδικών αντιδότων. Πληθώρα μελετών έχει τεκμηριώσει την καλύτερη σχέση κόστους/αποτελεσματικότητας των NOACs έναντι των VKAs αλλά η έναρξη και διατήρηση της κατάλληλης αντιπηκτικής αγωγής σε ηλικιωμένους ασθενείς με ΚΜ εξακολουθεί να απαιτεί σωστό σχεδιασμό, επιλογή των κατάλληλων ασθενών, αξιολόγηση του "καθαρού κλινικού οφέλους" για κάθε έναν από τους διαθέσιμους αντιπηκτικούς παράγοντες, τακτική επανεκτίμηση του θρομβοεμβολικού και του αιμορραγικού κινδύνου του ασθενούς με τη χρήση των κατάλληλων "εργαλείων" διαστρωμάτωσης κινδύνου (λαμβάνοντας υπόψιν και τις κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες διαβίωσής του) και τέλος, στενή παρακολούθηση και συζήτηση με τον ασθενή σεβόμενοι πάντοτε τις επιθυμίες του.
Atrial Fibrillation (AF) is the most common cardiac rythm abnormality and a major cause of hospital admissions and healthcare related expenses in the Western World. The main treatment priority in patients with AF is thromboembolic risk management and the prevention of strokes due to their significant medical, social and financial burden. Anticoagulant therapy is the most effective strategy for stroke prevention but treating elderly patients with AF with oral anticoagulants, could be challenging for the treating physician because increasing age, comorbidities and polypharmavy increase the risk of both thrombosis and bleeding. Vitamin K antagonists (VKAs) and novel oral anticoagulants (NOACs) are often underused and underdosed in the prevention of stroke in older patients with AF because of concerns about the risk of bleeding which significantly increases with aging. On the other hand, undertreatment of older parients who, in most cases, have a very high stroke risk, is a significant cause of potentially preventable morbidity, mortality and long term diasability. Poor compliance to anticoagulation, wrong choice of the patients who are eligible for it along with the difficulties that often come up with VKAs treatment (complex dosing regimens, need for frequent monitoring of prothrombin time/INR, interaction with other medication and patient's diet) are some of the reasons that led to the adoption of ΝΟΑCs as first line treatment regarding OAC in elderly patients with AF. On the other hand, that choice significantly increases the costs and expenses of the healthcare system due to the higher cost of these agents while their use is evenly accompanied by restrictions since they also need dosage modification for special groups of patients, they evenly increase the bleeding risk, especially gastrointestinal bleeding - even though they have an overall better safety profile than VKAs - and specific antidotes are needed for the reversal of their anticoagulant action. Multiple studies have demonstrated a better cost/effectiveness ratio for ΝΟΑCs rather than VKAs but the initiation and continuation of the proper OAC in elderly patients with AF demands good planning, choice of the right patients who would be eligible for that, evaluation of the "net clinical benefit" for each of the available anticoagulation agents, regular reassessment of the thromboembolic and the bleeding risk of the patient with the use of the appropriate risk stratification "tools" (also taking into consideration the patient's socioeconomic living conditions) and finally close monitoring and discussion with the patient with respect to his own will.
Νεότερες θεραπευτικές επιλογές πρωτογενούς και δευτερογενούς πρόληψης καρδιοεμβολικών Αγγειακών Εγκεφαλικών Επεισοδίων (ΑΕΕ) σε ηλικιωμένους ασθενείς με Κολπική Μαρμαρυγή.