Καστόρας, Σ. (2002). Πολιτιστική Επικοινωνία, Αρχές και Μέθοδοι
Με την παρούσα διπλωματική εργασία, αποπειρόμαστε να εξετάσουμε τις ευεργετικές διαστάσεις, τις οποίες έχουν οι χρηστικές εφαρμογές της φωτογραφίας ως μέσου μη λεκτικής επικοινωνίας. Συγκεκριμένα, αναζητούμε το αν, σε ποιο βαθμό και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, η συστηματική ενασχόληση με τη φωτογραφική πράξη αποτελεί μέσο αυτογνωσίας και βελτίωσης σε προσωπικό, διαπροσωπικό, κοινοτικό και κοινωνικό επίπεδο. Εξετάζουμε τη φύση της φωτογραφικής γλώσσας, τη σχέση της φωτογραφίας με τις τεχνολογικές εξελίξεις και ενδεικτικές λειτουργίες της ως μέσου αυτο-απεικόνισης στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Εντοπίζουμε κοινωνικές και εκπαιδευτικές πρακτικές και χρήσεις για λόγους κοινωνικής ευαισθητοποίησης, ενδυνάμωσης σε κοινοτικό ή κοινωνικό πλαίσιο, παραθέτοντας ενδεικτικά παραδείγματα καλλιτεχνών ή μη κρατικών οργανισμών πολιτιστικού ενδιαφέροντος, που έχουν θέσει σε εφαρμογή τέτοιες πρακτικές. Επίσης, μελετούμε τους τρόπους με τους οποίους η φωτογραφία μπορεί να λειτουργήσει ως επικοινωνιακό και θεραπευτικό εργαλείο, εντός ή εκτός επίσημου θεραπευτικού πλαισίου (Θεραπευτική Φωτογραφία, ΦωτοΘεραπεία, εφαρμογές της φωτογραφίας σε άλλα θεραπευτικά σχήματα). Μελετούμε τις περιπτώσεις της Jo Spence και της Cristina Nuñez, αναλύοντας τις πρακτικές που εφάρμοσαν. Τέλος, παρουσιάζουμε το Mirror Image Therapeutic Photography Project, φωτογραφικό πόνημα της ερευνήτριας, το οποίο υλοποιήθηκε προς επαλήθευση των θεραπευτικών ιδιοτήτων της φωτογραφίας.
The objective of this thesis is to examine the beneficial dimensions of photography's practical applications as a medium of non-verbal communication. In particular, we are looking at whether, to what extent and under what conditions, systematic engagement with photographic practice are a means of self-knowledge and improvement on a personal, interpersonal, community, and social level. We look at the nature of photographic language, the relationship between photography and technological developments, and its indicative functions as a means of self-representation on social networking platforms. We identify indicative social and educational practices and uses of photography for reasons of social awareness, empowerment in a community, or social context citing indicative examples of artists or nongovernmental organizations of cultural interest who have implemented such practices. We also study how photography can function as a communication and therapeutic tool, within or outside the formal therapeutic context (Therapeutic Photography, PhotoTherapy, photo applications in other therapeutic schemes). We study the cases of Jo Spence and Cristina Nuñez, analyzing the practices they applied. Finally, we present the Mirror Image Therapeutic Photography Project, the researcher's photography project, which was implemented to verify the therapeutic properties of photography.
Η Φωτογραφία, ως Επικοινωνιακή, Πολιτιστική και Θεραπευτική Εμπειρία