Περίληψη
Το περιβαλλοντικό κίνημα που εμφανίστηκε τη δεκαετία του ’70 οδήγησε στη γένεση της έννοιας της οικοκοινότητας. Η οικοκοινότητα είναι μια ηθελημένη κοινότητα, είτε σε παραδοσιακή είτε σε αστική οργάνωση, η οποία έχει ενστερνιστεί τις αξίες της εφαρμογής περιβαλλοντικών και κοινωνικών δράσεων επιδιώκοντας την πνευματική ανάπτυξη, την ενίσχυση των ανθρωπίνων σχέσεων και την παράλληλη προστασία του περιβάλλοντος μέσω της επιστροφής του ανθρώπου σε αυτό. Οι οικοκοινότητες αποτελούν κοινωνίες όπου έχουν διατυπωθεί νέοι κανόνες για την ανθρώπινη συμβίωση, διαβίωση και καθημερινή ρουτίνα προωθώντας ένα περιβαλλοντικό πρότυπο όπου κυριαρχεί η ισότητα, το πνεύμα, το μυστήριο, η ηρεμία, η εμπιστοσύνη και η ασφάλεια. Απομακρύνεται από τα πρότυπα του δυτικού πολιτισμού και αναζητά να εμπλουτίσει την εμπειρία των ανθρώπων.
Υποστηρίζεται ότι ο πολιτισμός που έχει αναπτυχθεί στις οικοκοινότητες είναι βιώσιμος και μπορεί να οδηγήσει στην αειφόρο ανάπτυξη. Αν και τα μέλη των οικοκοινοτήτων έχουν απομακρυνθεί από την πολύβουη ζωή, η σημασία του πολιτισμού εξακολουθεί να διαπνέει την καθημερινότητά τους ενώ οι ίδιοι συμμετέχουν ενεργά στην πολιτιστική παραγωγή μέσω των τελετών, παραδόσεων, μυστηρίων κτλ. που διατηρούν και μεταδίδουν στις επόμενες γενεές.
Ο πολιτισμός αυτός, όπως αναδεικνύεται από την κοινωνική θεωρία της γνωστικής ανάπτυξης του Vygotsky αποτελεί εργαλείο ζωτικής σημασίας για την επίτευξης της αειφόρου ανάπτυξης.
Αυτό αποδεικνύεται από τη μελέτη της οικοκοινότητας της
Νταμανχούρ, της οποίας τα μέλη επιχειρούν τη μετάβαση σε έναν απλούστερο τρόπο ζωής. Η απομάκρυνση από τα αρνητικά στοιχεία του δυτικού πολιτισμού και η προσέγγιση ενός μοντέλου που ευνοεί την ανάπτυξη σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της οικοκοινότητας αλλά και απέναντι στο περιβάλλον και τη φύση, είναι το χαρακτηριστικό της υπό εξέταση οικοκοινότητας που μπορεί να οδηγήσει στη βιώσιμη ανάπτυξη. Έτσι, ο πολιτισμός της Νταμανχούρ που περιλαμβάνει τη βελτίωση των συνθηκών ζωής, την πολιτιστική και κοινωνική ανάπτυξη, τη βελτίωση του περιβάλλοντος, την ορθή διαχείριση των φυσικών πηγών, τη βελτίωση των ανθρωπίνων σχέσεων κτλ. αποδεικνύει ότι για τη βιώσιμη ανάπτυξη απαιτείται ο κοινωνικός, οικονομικός, πνευματικός και πολιτιστικός μετασχηματισμός του σύγχρονου τρόπου ζωής.
Summary
The environmental movement that emerged in the 1970s led to the emergence of the concept of the ecovillage. The ecovillage is an intended community, either in a traditional or an urban form of organization, which has embraced the values of implementing environmental and social actions by pursuing spiritual development, the strengthening of human relations and at the same time the protection of the environment by creating a bond between it and the modern citizen . Ecovillages are societies where new rules have been formulated for living, for human relations and daily routine, by promoting an environmental model where equality, spirit, mystery, calm, trust and security prevail. It moves away from the patterns of western civilization and seeks to enrich people's experience.
It is argued that the culture developed in the ecovillages is viable and can lead to sustainable development. Although members of ecosystems have moved away from a rapid and “noisy” way of life, the importance of culture continues to inspire their everyday life while actively participating in cultural production through rituals, traditions, mysteries, etc. that they retain and impart to the next generations.
This culture, as evidenced by Vygotsky's social theory of cognitive development, is a vital tool for achieving sustainable development.
This can be established by the examination of the Damanhur Ecovillage, whose members attempt to achieve a simpler way of life. Keeping a distance from the negative elements of western culture and approaching a model that favors the development of relations between Damanhur’s members and towards nature are some aspects of the implementation of sustainable development. Thus, the culture of Damanhur entails the improvement of human’s living conditions, cultural and social development, improvement of the nature, management of natural resources, development of deeper human relations etc. Those elements prove that sustainable development requires the social, economic, intellectual and cultural transformation of the modern way of life.
Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.
Περιγραφή: ΠΤΥΧΙΑΚΗ_ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ ΑΝΝΑ.pdf (pdf) Book Reader