Η ρευστότητα του Ελληνικού Χρηματοπιστωτικού Συστήματος και το Ρυθμιστικό Πλαίσιο για την Διαχείριση και Μέτρηση του κινδύνου ρευστότητας

The luidity of the Greek financial system and the regulatory framework for the management and Measurement of liquidity risk (english)

  1. MSc thesis
  2. ΒΑΙΟΥ, ΜΑΡΙΑ
  3. Τραπεζική (ΤΡΑ)
  4. 06 May 2017 [2017-05-06]
  5. Ελληνικά
  6. 68
  7. ΚΑΛΦΑΟΓΛΟΥ, ΦΑΙΔΩΝ
  8. ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ | ΕΠΟΠΤΕΙΑ
  9. 1
  10. 18
  11. 9
  12. tables, charts, photos, diagrams
    • Είναι γεγονός, ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, διέρχεται σε παγκόσμιο επίπεδο τη μεγαλύτερη έως σήμερα κρίση, με αποτέλεσμα η διαχείριση της να αποτελεί την μεγαλύτερη ίσως πρόκληση για τα οικονομικά συστήματα και κυρίως για τις Κεντρικές Τράπεζες. Πιο συγκεκριμένα από τον Ιούλιο του 2007, η παγκόσμια οικονομία, αντιμετωπίζει την πιο σοβαρή και αποδιοργανωτική κρίση, ακόμη και από αυτή του 1929, προερχόμενη κυρίως από τις Η.Π.Α., καθώς είναι γεγονός ότι μετά και την κατάρρευση της Lehman Brothers (Σεπτ.2008), η κρίση αυτή αποδείχθηκε εξαιρετικά μεταδοτική, εξαπλωμένη γρήγορα σε διαφορετικά τμήματα της αγοράς και με συνέπειες που έχουν την μορφή domino. Η παροχή άφθονης ρευστότητας αποτέλεσε τη σημαντικότερη αιτία της κρίσης και σχεδόν όλα τα τραπεζικά ιδρύματα, πάσχισαν έτσι να διατηρήσουν ένα επίπεδο επαρκούς ρευστότητας. Αυτό είχε να κάνει με το ότι πολλές εμπορικές τράπεζες βρέθηκαν σε μεγάλο βαθμό εκτεθειμένες σε αναντιστοιχία ληκτότητας, τόσο μέσω εταιριών ειδικού σκοπού όσο και μέσω του ισολογισμού τους, αλλά και της αυξημένης εξάρτησης από τη χρηματοδότηση με συμφωνίες επαναγοράς. Από την άλλη οι χρηματοπιστωτικοί κανόνες και η εποπτεία αποδείχθηκαν αδύναμοι κρίκοι, αφήνοντας ελεύθερο πεδίο στις διεθνείς τράπεζες να πάρουν τον έλεγχο. Το σύμφωνο της Βασιλείας I δεν ήταν επαρκές, ενώ ενθάρρυνε τη μεταφορά κινδύνων εκτός ισολογισμού. Από την άλλη το σύμφωνο της Βασιλείας II, αν και προσπάθησε εν μέρει να καλύψει το κενό αυτό, δεν κατόρθωσε να διασφαλίσει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Προκειμένου να μειωθεί ο "ηθικός κίνδυνος" και το κοινωνικό κόστος που επέφερε η επίμονη οικονομική ύφεση, έπρεπε να υπάρξει μια ειδική ρυθμιστική μεταχείριση, ιδίως των συστημικών τραπεζών. Το νέο πλαίσιο, της Βασιλείας III επιβάλλοντας υψηλότερες απαιτήσεις στα κεφάλαια και τη ρευστότητα στοχεύει στη μείωση της ανάγκης για παρέμβαση στη βελτίωση της ευρωστίας και στην παροχή χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Πιο συγκεκριμένα η βελτίωση στην εποπτική κυρίως διαχείριση του κινδύνου ρευστότητας κρίθηκε απαραίτητη από τις εποπτικές αρχές, καθώς σε αντίθεση με τον κίνδυνο φερεγγυότητας μπορεί να κλιμακωθεί απότομα, ενώ είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος στις συνθήκες αγοράς. Στην περίπτωση δε των ελληνικών τραπεζών η σημαντικότητα του εν λόγω κινδύνου έγινε σε υπερθετικό βαθμό έκδηλη, καθώς η φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό και η έλλειψη εμπιστοσύνης των καταθετών, κατέληξαν σε μεγαλύτερη εξάρτηση από την Κεντρική Τράπεζα για παροχή ρευστότητας, στη δυσλειτουργία του διατραπεζικού δανεισμού και την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων.
    • It is a fact that the financial system is going through the world's largest crisis to date, leading it to be the biggest challenge for the financial systems and especially for the Central Banks. More specifically, since July 2007, the global economy faces the most serious and disruptive crisis, even from the 1929 crisis, mainly from the US, as it is a fact that after the collapse of Lehman Brothers (September 2008), this crisis proved to be extremely contagious, rapidly spreading to different market segments and with domino consequences. The provision of ample liquidity was the major cause of the crisis and almost all banking institutions, have strained so as to maintain a sufficient level of liquidity. This had to do with the fact that many commercial banks largely found exposed at maturity mismatch, both through special-purpose companies and through their balance sheet, and the increased reliance on funding with repurchase agreements. From other financial rules and oversight proved weak links, leaving a free hand to international banks to take control. The Basel I was not sufficient, while encouraged transferring risks off the balance sheet. On the other the Basel II, although he tried to partially fill this gap, failed to ensure that the international financial system. In order to reduce the "moral hazard" and the social cost brought about by the persistent economic slump, there had to be a special regulatory treatment, in particular systemic banks. The new Basel III framework by imposing higher requirements on capital and liquidity aims to reduce the need for intervention to improve the soundness and provide financial stability. More specifically the improvement on supervisory mainly liquidity risk management was deemed necessary by the supervisory authorities, unlike the solvency risk can escalate sharply, while it is highly sensitive to market conditions. In the case of Greek banks, the significance of this risk was in superlatives manifest, as the flight of capital abroad and the lack of confidence of depositors, have resulted in a greater reliance on the Central Bank for liquidity provision, and inter-bank lending to malfunction and the imposition of capital controls.
  14. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.