Η Ελληνική αυλή τον 20ο αιώνα ως στοιχείο άυλης πολιτισμικής κληρονομιάς

The Greek yard in the 20th century as an element of intangible cultural heritage (Αγγλική)

  1. MSc thesis
  2. Καβουριάρη, Βικτωρία
  3. Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων (ΔΠΜ)
  4. 27 Σεπτεμβρίου 2020 [2020-09-27]
  5. Ελληνικά
  6. 106
  7. Ψύλλα, Μαριάννα
  8. Άυλη πολιτιστική κληρονομιά | Intangible cultural heritage | Αυλή | Yard | Λαογραφία και Κοινωνική Λαογραφία | Folklore and Social Folklore | Ταυτότητα και Ετερότητα | Identity and diversity | Αστική Αναβίωση και Επαναχρήσεις | Urban revival and reuse
  9. 3
  10. 5
  11. 1
  12. Περιέχει : πίνακες, ερωτηματολόγιο, εικόνες
  13. Οι Διαστάσεις των Πολιτιστικών Φαινομένων, Εισαγωγή στον Πολιτισμό, ΔΠΜ 50, τ. Α, ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, Πάτρα 2002
    • Η ελληνική αυλή ανέκαθεν ήταν τόπος αναφοράς όπως τη βίωσαν άνθρωποι και κοινότητες, ατομικότητες και ομάδες. Ιδιαίτερα στην ελληνική Περιφέρεια, αποτέλεσε συνέχεια και προέκταση της σχέσης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, του ίδιου του αγροτικού χώρου ως πολιτιστική κληρονομιά δεδομένου και του ήπιου μεσογειακού κλίματος, των ευνοϊκών καιρικών συνθηκών που συνέδραμαν τη ζωή εκτός σπιτιού τους περισσότερους μήνες του χρόνου σε μια κατά βάση ή κατά αποκλειστικότητα αγροτοκτηνοτροφική οικονομία. Ζωή και εξωτερική δραστηριότητα ταυτίζονται. Εκτός, ταυτισμένη με τη φύση, την ύπαιθρο, το φυσικό περιβάλλον ή εντός κατοικίας, οριοθετημένη από τον δρόμο και τον δημόσιο χώρο ως την αυλή του σπιτιού και το εσωτερικό του, δεν είναι κάτι ασύνδετο, ξεχωριστό, αλλά συμπληρωματικό. Πρόκειται για σχέση ζωτική, αλληλεπίδρασης, αλληλεξάρτησης, κοινωνικοποίησης. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως στις προσφυγικές κατοικίες, η αυλή αποτέλεσε αναγκαία προέκταση ενός εξαιρετικά περιορισμένου εσωτερικού οικιακού χώρου και στις λαϊκές, εργατικές κατοικίες έναν χώρο κοινόχρηστο, κοινωνικής συναναστροφής, συνδιαλλαγής σε μια ελληνική κοινωνία ανέκαθεν συνεργατική, αλληλοβοηθητική, αλληλέγγυα. Ταυτόχρονα αποτέλεσε τρόπο σύνδεσης και παράδειγμα καλής πρακτικής της σχέσης δημόσιου-ιδιωτικού βίου. Ενός δυϊσμού που απαντάται στον δυτικό κόσμο, φορές ισχυρού (άνοδος αστικής τάξης), φορές ξεπερασμένου (αστυφιλία, βιομηχανική επανάσταση, εκβιομηχάνιση, αποβιομηχάνιση) ή σε επαναπροσδιορισμό (επαναχρήσεις αυλής, αστική αναβίωση, αναζήτηση ελεύθερου, ανοιχτού, δημόσιου χώρου). Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο 20ος αιώνας, τουλάχιστον ως τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσε μια περίοδο αναζήτησης και διαμόρφωσης εθνικής ταυτότητας, σε απάντηση μιας επιβεβλημένης ξενοκρατίας, με αιχμή τον λαϊκό πολιτισμό, τον πολιτισμό της καθημερινότητας και αδιάλειπτα παρούσα την αυλή, με αναγνωρισμένα ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά πολλά χαρακτηριστικά της.
    • The Greek yard has always been a place of reference in the lives of people and communities, individuals and groups. Particularly in the Greek province, it has functioned as a continuation and extension of the relationship between man and their natural environment, an extension of the rural space itself as a cultural heritage (i.e. rural space is considered to be a Cultural Heritage, according to the Ministry of Culture), especially taking into consideration the mild Mediterranean climate, the favorable weather conditions, which have favored living activities outside the house for the greatest part of the year, within the framework of an economy based in part or in total on agriculture and livestock. Life and outdoor activities are associated. On the outside, it is associated with nature, the countryside and the natural environment; the inside, delimited by streets and public space up to the house yard and its inside, is not something unrelated, separate, but rather complementary. It is a vital, interactive, interdependent relationship, promoting socialization. In some cases (i.e. the houses refugees built or were given) the yard became a necessary extension of the actual dwelling or communal when houses were too congested; in the working-class housings, it was a common area of social coexistence and conciliation in a Greek society that has always promoted cooperation, mutual supportiveness and solidarity. At the same time it was a way of connecting and an example of good practice in the public life -private life partnership. A duality found in the western world that was sometimes powerful (uprising of the wealthy middle class), sometimes outdated (urbanization, industrial revolution, industrialization, deindustrialization) and sometimes redefined (the reuse of the yard and the urban revival). Let us also not forget that the 20th century, at least until World War II, was a period of quest and formation of national identity, in response to an imposed xenocracy centered on popular culture, the culture of everyday life, the yard being constantly present, and many of its features having been recognized as intangible cultural heritage.
  15. Items in Apothesis are protected by copyright, with all rights reserved, unless otherwise indicated.